Poezja

 
Dziecko tkwi we mnie ostrym
wspomnieniem. Składam ofiarę
na ściernisku.
 
Plamki czerwieni znaczą gasnące
tropy żeńców. Przeszli
przez horyzont, milcząc.
 
Tylko sierp
księżyca lśni na ustach,
półotwartych do modlitwy.
 
Nie będzie wysłuchana w czas
rozwiązań. Ostatecznych.
Dziecko rozwiera
dłonie.
 
Płaczemy już razem,
nad plonem tej ziemi. Zamarzniętej
na proch.
 
Łapczywie chłonie
przekleństwo.
Aż po kość.