Ewa Żurowska, 25 czerwca 2011
Ptaki wzbijają się do nieba,
a ja im zazdroszczę,
nie tylko dlatego,
że małą wydaje się ziemia
i rwący strumień
tylko strumykiem,
że pole, to dywan barwny.
One są, jak powietrze,
dotykane przez świata wnętrze
błogość,
a ja im zazdroszczę,
tym kamieniom twardym,
co czuć nie mogą,
są dla ludzi, ptaków
milczący i nie cierpią.
Ewa Żurowska, 4 maja 2011
Motyli niebo, do snów mych usłane.
Pościel złotym haftem nocy, wyszywane.
Miękkie dłonie tulące mnie wieczorem.
Baśni historie i ranki w słońcu wyczekiwane.
Nicią lata, nasze słowa zszywane.
Wciąż wpatrzeni, wyczekujemy siebie.
Ewa Żurowska, 3 maja 2011
Uczyłeś mnie kochać, to nic prostszego.
Trzeba tylko trzymać skrzydła anioła,
w sekrecie śpiewać piosenki.
Nocą zaś bujać, jak dziecko,
te wszystkie upadłe słowa,
wszystkie dawno uśpione gesty.
Rozchylić usta i zamknąć tęsknoty mocy.
Spojrzeć w marzenia, budząc się nadzy.
Ewa Żurowska, 1 maja 2011
W krzywym zwierciadle
odbija się szczęście,
jak na złość,
to szczęście skrzywione.
Ewa Żurowska, 1 maja 2011
Drgnęła struna mojej myśli,
w dłoniach tulę sekret liści.
Falę oczu twych łagodzę
niczym chmura, niebem chodzę.
Usta różem posypane,
ciało kwiatem jest usłane.
Blaskiem słońca się mienimy.
Nasze gesty niczym rymy,
taktem zgodnym, cicho grają,
z ciałem, serce rozśpiewają.
Skrzypce zabrzmią twoją mową,
będziesz nutą, a ja sobą.
Potem skrzypkiem ja się stanę,
rozbrzmiewając pięknym graniem.
Tak w zachwycie połączeni,
w tej muzyce zaślepieni.
Zakochani tylko w sobie,
łącząc dusze nasze obie.
Ewa Żurowska, 1 maja 2011
Światu dech zamarło,
gdy Twój cień ogarnął światło.
Łzy nam twarze dziś zraszają.
Ból z tęsknotą się miesza.
Choć, ta chwila jest podniosła
i choć skrzydła, dziś są wielkie,
nasze serca, jak ta pustka,
wiarę składam w Twoje ręce.
Podnosimy głowy w górę.
Otwieramy oczu wiele.
Uszy nasze teraz słyszą,
głosów śpiewy, cud melodię.
Spokój lekki mnie ogarnął,
cichy smutek, cicha boleść,
zbawienia granic nie znam,
Świata Wielki, zgasł płomień.
Już się niebo pokłoniło
I anioły się zebrały.
Ludzi Ojciec tam wstępuje
Janem Pawłem II zwany.
Na tej ziemi, droga krótka,
lecz dla dziadków, to wskazówka,
jak pogodzić ziemskie życie,
by do nieba iść w zachwycie.
Ewa Żurowska, 30 kwietnia 2011
Posłuchaj bicia serca,
jak koń biegnie za tobą galopem.
Posłuchaj oddechu,
w pośpiechu zamiera w powietrzu.
Zatrzymaj spojrzenie w mych oczach,
bym życie trzymała w tych wodzach.
Ewa Żurowska, 30 kwietnia 2011
Druciana kukła
patrzy w oczy,
gapi się tak
wymownie,
jakby wiedziała,
że też jestem marionetką,
w chaosie tego życia.
Założyłam,
kawałek gałgana,
by okryć jej nagość.
Pytam,
czy czuje ciężar,
zeszmaconego żywota,
które próchnieje
niczym stare drewno.
Kukła milczy,
gapiąc się dalej.
Ma szczęście,
że jest już martwa
i nie musi jak ja,
podnosić wciąż głowy.
Ewa Żurowska, 30 kwietnia 2011
Gdybym,
tak mogła zacierać ślady
goryczy,
jednym westchnieniem,
jedna modlitwą
do Ciebie.
Gdyby,
tak proste było,
rozgrzeszyć samą siebie,
powiewem wiatru
przy niebie,
zanurzyć się
w motylim śpiewie
i żyć,
oddechem tej ziemi
snującej powieści,
bez obaw
przed deszczem
błędów,
spokojnie odejść.
Gdyby,
tylko tak zwyczajnie,
można by umierać,
bez strachu przed karą,
przed śmiercią.
Wpatrzona daleko
przed siebie,
myślą kołysanych wspomnień,
już nie drżę,
zamykam oczy spokojne
wiem, że będziesz przy mnie,
gdy powieki zmęczone,
sen ogarnie
i na wieki już zasnę.
Ewa Żurowska, 28 kwietnia 2011
Każdy twój oddech,
brałam jako swój.
Zapomniałam,
jak to jest,
oddychać sobą.
Jeszcze wczoraj,
robiłabym,
dla ciebie na drutach,
dzisiaj,
głęboko oddycham,
jutrzejszym dniem.
Regulamin | Polityka prywatności
Copyright © 2010 truml.com, korzystanie z serwisu oznacza akceptację regulaminu.
Poezja
Proza
Fotografia
Grafika
Wideo wiersz
Pocztówka
Dziennik
Książki
Handmade
