Poezja

Telewizja śmierdzi śmiercią
przeoczenie tej prawdy grozi
dekompresją nie rezerwuję biletów
na następny seans
idę małymi kroczkami do przodu
z głową w chmurach uśmiechnięta
w promieniach słońca nie tak
zupełnie bez celu bo do pracy
podbiega facet
chwytając mnie za ręce
podszedłem zobaczyć
jak wygląda wiosna
poprawił mi humor na resztę dnia