Poezja

jest w naturze ludzkiej przestrzeń czasu
gdzie pełnia dzieli się na wiele źródeł
choć drzemie w naszych okrętach cisza morska
czasem budzi się w nas
nawałnica tworzenia rzeczy nowych

jest w człowieku siła najczystsza
morze stwarzania siebie na wiele sposobów
ukrywa się w nas burza przemienności
spływa z człowieka cień jego cienia
miłość tworzenia wiara zwycięstwa
płodzi człowiek człowieka
sumienie czyste jak łzy na Bożych powiekach

jest w nas odwieczne pragnienie życia
które przygasa w chwilach zwątpienia
stromizną wyrzeczeń buduje ufność dziecka
by sensem istnienia były przypływy nadziei
której nawet śmierć nie przemoże