Poezja

 
idziemy jak ślepcy zajęci własnymi sprawami
piszemy wiersze wcielamy marzenia 
wciąż zabiegani gubimy milczenie
gdzieś zapatrzeni w strukturę odległą
 
myśl do myśli nie zawsze dobiega
nie tworzy ciągu odzwierciedlenia
życie jak dąb z otwartymi ranami
powoli umiera
 
a kamień co leży pośrodku drogi
kolejnym jest jądrem negacji
brakuje nam wtedy gdy bardzo pragniemy
jesteśmy gdy inni nas odnajdują
 
są prawdy odwieczne które nas drażnią
lecz to nie zmienia że są nam potrzebne


06.04.08