Poezja

Wieczorem jak ryba leżąca na brzegu; odpinam
nogi, a głowę odkładam na stolik - tuż obok
okulary i fenickie lustro. Ręce? Wyrzucam

za horyzont bioder - daleko od brzucha.

Jeszcze mi tylko nadaj sen spokojny,
co by tak czy owak doczekać tam któregoś
jutra.

Przecież porzeczki do rwania. Tak.
Delikatne, czerwone grona, to być -

może najistotniejszy z powodów
życia.

.