Poezja

To był taki, który sam się budował i gotowy
stanął na placu, w prawdzie, ze środka dłoni -
z uczuciem, w ogrodzie - między topolami a gruszą;

niezbyt okazały, jeszcze bez okien w wykuszach,
bez drzwi i progu; z wiankiem na ostatniej krokwi .

I przeszli tamtędy ludzie, i odarli go z racji.
Cofnął się - krok po kropli odchodząc w noc.

Zawstydzony.

Nikt w nim zasiadł w przeciągu czasu - w jednej
chwili cywilnej śmierci.

Już na odludziu, niby duch własny

straszył.

.