Poezja

 
 
w samotnym przygnębieniu
 tonąc
zmniejszony przez nędzę
utykasz
z czarnym   wieńcem
wiatru
na głowie
płycizną  nieszczęścia
 się karmisz
duch twój nieulękły
aniołem się staje
bo będąc żebrakiem jesteś
 nie do osiągnięcia