Poezja

Podaj dłoń
wędrowcze
na szczyt zabiorę cię 
gdzie słońce moczy nogi w kałużach łez

rozlana  droga mleczna
słodko kołysze wiatr szaliki  drzew
skowronek  śpiewa
naszą piosenkę zapominajkę

zapomnij że mnie znasz
zapomnij że kochasz
zapomnij ust mych smak
zapomnij...

i wzrok odwracam w lewo
a z prawa stoisz ty
wędrowiec wtulony w drzewa
nie to nie my

podałam dłoń serdeczną
jak pies ugryzłeś ją
uciekła droga mleczna
a czas zasusza łzy

więc zajrzyj jeszcze z rana
zanim upiekę świeży chleb
ostatni raz zaśpiewam

zapomnij że mnie znasz
zapomnij że kochasz
zapomnij ust mych smak
zapomnij...