Poezja

słońce w oddali
tańczy z cieniem
odwieczne bolero

z mlekiem pod nosem
jechali na
śmierć ku chwale
i szyderczym łzom pokoleń

czarnowłosa niewinność
z gwiazdą na ramieniu
na końcu ma
cztery ściany dymu

w konwulsjach
ku wiosennym polanom
zabarwionych strachem
z rany na potylicy

z litewskiej dziury
po śródziemnomorską sławę
zamkniętą szyfrem
i krwią na udach

ku odzyskanym lękom
z dala od
oczu nierozumiejących
wygórowanych ambicji

i leżała na nich
z oczami zamkniętymi
zdecydowaniem
i dłońmi na łonie

oni wszyscy zgubili
kluczyk do
lepszego świata