Poezja

zakradanie weszło ci w krew
patrzysz na wodę
wrze
niebieskawo nakłada się mgła

od kiedy ucieczki przez sosnowy młodnik
na skórze zaznaczą cienkie czerwone linie
to masz u mnie codziennie ceruje blizny
a tak chciał uwierzyć że uratuje rannego ptaszka

przecież nie odszedł na złość
od zmysłów kręci się w kółko
zjadam własny ogon

rozdwojony język daje więcej czucia
rybom które każda w swoją stronę
ciągle pod prąd

ciało wystawiam za drobne
pokażę jeszcze pazur aż rozpłatane niebo
zapłacze bez zmian obojętne
wchodzę głębiej
lodowaty błękit do twarzy mi
w czerwieni ciekawiej