Poezja

za oknem duszno
rozzłoszczone słońce
pali przechodniów
na ławce zuchwale
zaczyna się  gra
 
kotarą gaszę światło
przytulnym ramieniem
ogarnia mnie ciemność
mocniej niż ktokolwiek
kocham
 
zanurzam się w  fali
wielkiej i czystej
pachnącej miłością
płynę metaforą
do twojego szczęścia

       z dedykacją dla męża