Proza

Niech mnie pani nie zabija. A jeśli już, to błagam, byle nie jednym uderzeniem! Boksuje pani, jak wiatr o ścianę, już dobrze, wystarczy.
Wie pani, Park Chopina nie ma innej ani gwarowej, ani slangowej nazwy. Żadnego skrótu, uproszczenia. Młodzi i starci, ultrasi i hoolsi, wszyscy mówią nie inaczej, tylko: idziemy do Parku Chopina. Przychodzę tu od stu lat. Na jednych ławka pary się całują, na innych ławkach nie. Nadziwić się nie mogę. Różne pary oczywiście, za każdym razem inne, ale zawsze na tych samych ławkach, a na innych nie. Oczywiście ulubioną ławką jest murek. Na murku się nie całuje, tylko pali papierosy i macha nogami. Ludzie wcześniej próbują papierosów niż pocałunków, taka kolej spraw. Park sam siebie opowiada. Po tej stronie siadają ci, którzy czytają Huxley'a, filozofię, a w tamtym rogu na ławkach otwiera się poezję. Często robię z siebie głupka i gdy już okładkę podejrzę, pytam czytelnika, dlaczego wybrał tę ławkę do czytania? Nie wiedzą. Lata obserwacji, sterty notatek, wszystko irracjonalne, robiłem tabelki. Jeżeli ktoś niesie, dajmy na to, Unamuno albo Maritain'a, to usiądzie tu. Jeśli ktoś przyszedł do Parku Chopina, dajmy na to, z Cesare Pavese, albo z Brodskim, to usiądzie po tamtej stronie alejki. Proszę pani, podchodziłem, zagajałem, pytałem. Nie wiedzą. Przyznaję, tego nie udało mi się zaobserwować, żeby ta sam osoba raz przyszła z poezją i usiadła tam, a za innym razem z książką filozoficzną usiadła tu. Takiego fiku-miku nie zaobserwowałem. Nachalny aż tak nie jestem, park sam siebie opowiada. Rozum natomiast, logikę postępowania wykazują w parku żebracy. Wszyscy inni, młodzi i starsi w wyborze parkowej strategii są irracjonalni. Żebrak to co innego. Żebrak ma rozum. Żebrak w parku mając mnóstwo ludzi do wyboru, podchodzi od razu do ławki, na której chłopak całuje się z dziewczyną. Chłopak całujący w parku dziewczynę, nigdy nie odgoni żebraka złym słowem. Zawsze z uśmiechem wręczy żebrakowi monetę.