Dziennik

Kochany mój, tu drzewom daleko do czerwieni, wierzby tańczą w zielonożółtych sukienkach, brzozy biegną drobnym krokiem po zboczach uwolnionych z mgieł, krajobrazy mijają jak sny, pozorując solidność i nienaruszalność skał, ludzie mijają niezależnie od pór roku, ich kości mniej trwałe od manuskryptów w klasztorach..