Poezja

przychodzą takie momenty
zakręty
na których człowiek jedną nogą
nad przepaścią
drugą zapartą o kamień
balansuje ciałem
z grawitacją w przymierzu
rozciąga ręce
ukrzyżowany przestrzenią
udaje ptaka

Ziemia przyciąga Słońce
w promieniach plącząc
pędzące atomy 
światła
powietrze zastyga
krwawa lawa ciało wypełnia
człowiek 
kontakt traci 
odlatuje ziemia

małe piórko 
dźwiga wszechświat
oczy wyostrzają widzenie
ołowiane łzy ciążą
w ciemność
tunelem
teleportowane złudzenie
zasysa
cząsteczki duszy

porcelanowa postać 
Boga
w dłoni zaciśnięta
wypada
skruszone iluzją skały
wygładzają ciało
na fali
czerwona poświata
unosi niebo