Poezja

drobisz palcami
kroki do ust
na głębokość źrenic
powieka w powiekę 
przenika
nie ma już dwojga
jest jedno
oddycha
ciało
pręży się
rozpływa
od czoła po stopy
splątane w pościeli
bez kręgosłupa
giętkie i miękkie
odparowuje
dusza
zawisa
i czeka gorąca
w rogu pokoju
przyczajona
zerka nieśmiało 
znika
rodzi się na nowo
ciało
drobiąc palcami
kroczy do ust