Poezja

Yaro, 18 października 2025

całuję ciebie

co tam u ciebie
narazie się waham
między niebem a piekłem
wciąż emocje niezpieczne

prawda wypływa na powierzchnię
zegar ścienny cyka wahadło
wokół ciemno samo barachło

jesteś daleko ode mnie
nie chcę cię stracić

biegnijmy do siebie
tak blisko kręci się śmierć

dopóki krew jest ciepła
możemy biec razem objęci

czas odmierzają zegary
dzwony biją my się kochamy
jak najdalej jutro
wystarczy popcornu

zapomnimy dni zimnych nocy
gorące ciała jak źródła światła

na płaskowyżu naszych pośladków

liczba komentarzy: 0 | punkty: 0 | szczegóły

Belamonte/Senograsta, 18 października 2025

Łabędzie

wielkie białe ptaki na horyzoncie nadziei !!!
zstąpcie spłyńcie na moje powieki
niech zamkną się podwoje szaleństwa
na wieki

swoimi litościwymi dłońmi
przybijcie mnie do krzyża cierpienia
ciosem w kark przerwijcie, z błyskiem litości w oku
agonię nic nie rozumiejącego

szyją wygiętą w uroczy łuk
białością skrzydlatych ramion
bezwzględnością miękkich ruchów
bezlitością dzioba
wężowym sykiem nagiej szyi
spojrzeniem podkrążonych oczu –

nic do mnie nie mówicie i nic do mnie nie mówiłyście?

liczba komentarzy: 0 | punkty: 0 | szczegóły

tetu, 17 października 2025

dziesiąte: nie będziesz pił tej suszy przede mną

spaliłam wszystkie miejsca do których mogłeś wrócić;
dziewięćdziesiąt procent powierzchni — to zgliszcza.
ciało rozkłada się szybciej niż noc, pchnięta słowem
przecina światło, odsłaniając resztki cienia.

jeszcze na niego patrzę, słyszę jak wyje —
jeszcze ma dziewięć swoich przykazań,
by się dopełnić. dopóki pełnia nas nie przeważy
na mojej skórze dogasają mosty.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 2 | szczegóły

violetta, 17 października 2025

Kwitnące liście

płonę ciepłym karminowym rumieńcem
i lśniącymi oczami niczym blaskiem buku
w płoniącym czerwonym swetrze
migoczę dla ciebie jak najjaśniejsza
ze wszystkich tak radośnie ubrana

liczba komentarzy: 0 | punkty: 2 | szczegóły

Arsis, 16 października 2025

Jest blisko

(próba prozy poetyckiej)

Ten czas już nastał. Albowiem jest. Jest… I wkrótce uderzy. W nas. A więc ta korelacja zdarzeń
nastąpiła już wcześniej, tylko nikt nie wiedział. Nikt…

Nawet my.

Drżały płomienie świec w tej ciszy wielkiego oczekiwania. I drżały moje
usta. I gdybyś je dotknęła, gdybyś pocałowała, to poczułabyś zimno i drżenie. I zawarty w nim lęk
o przetrwanie
-- naszej miłości)

Wiesz, to mnie obserwuje spoza przeszłości na klucz zamkniętej.
I owiewa puste pokoje tchnieniem
białej ciszy szumiącej piskliwie i smętnie.

(zawsze wtedy, kiedy gorączka rozsadza umysł...)

I owiewa stropy, ściany, podłogi. I wiruje wokół sęków na deskach, na klepkach, na pozłacanych
ramach obrazów, na brzegach kryształowego wazonu, który zdaje się być epicentrum wydarzeń…

Płomienie dopalających się knotów tańczą jak oszalałe, jak w halucynogennych zwidach.
W delirium… Nie widzę za wiele i widzę wiele…

Wyostrzone obrazy. Wyostrzone zmysły...

(I dzień jakiś. Dzień późnej zimy, bądź wczesnego przedwiośnia. Ten dzień słoneczny i mżący
kroplami skapujących z sopli. I mżący jakoś tak perliście. Wszędzie. I wszędzie…
Wiesz… Matka mi wtedy umarła. W ten dzień marcowy. Wilgotny i tkliwy. Choć, nie.
To było w przeddzień jej śmierci, kiedy szedłem ulicą z książką pod pachą.)

Wracając z antykwariatu, niosłem Sołżenicyna. Jego „Przełomy”

I uczestniczę w tym pędzie nadal. Jak wtedy, kiedy byłem. I kiedy jestem… Bądź kiedy jestem
w tej zgorzkniałej iluzji dawnych wyobrażeń.

I jestem tutaj.
I jestem…

Przy stole
odsunięte krzesło...

(Bo widzisz… -- ja ciebie kocham...)

Na stole talerz z okruchami czerstwego chleba.
I szklanka, pusta butelka… W wazonie suche patyki jakichś kwiatów.

Co to za kwiaty? Nie wiem. Nie znam się. Kwiaty, jak kwiaty.
Ty, wiedziałabyś, bo wiem, że wiesz.
Ale czy zaakceptowałabyś je?
Może rzuciłabyś nimi o ziemię i odwróciłabyś się ze wstrętem?

I odeszła?

Nie wiem…

Ale miały być dla ciebie. Wtedy, kiedy niosłem je dla ciebie, jedyna.

Pamiętasz?
Deszcz zastał mnie samotnego o zmroku. Pisałem. Pisałem wtedy wiele do ciebie,. Telefon grzał mi się
w dłoni. I w tej dłoni drżącej. W tej scenerii osamotnienia. W tej dziwnej twojej nieobecności.
i w tej…

Chmury szły wysoko. Niosły sklepienia smutku. Szare bardzo. Coraz bardziej mroczne.

Wiem. To było dawno. W innym czasie.
W innej przestrzeni.
Na innej planecie… Na innej…

Nie spotkaliśmy się wówczas
z powodu dziwnego splotu zdarzeń.

I wiersz niosłem spisany na kartce odręcznie…

Dla ciebie...

To mnie zabiera. To wspomnienie. Tak powoli. Po kawałku…

Więc podchodzę nagi do ściany.
I całuję ją. Liżę lubieżnie.

Zlizuję gorzki kurz i pajęczyny.
I te grudki. Te drobinki maleńkiego kwarcu.
I patrzę w górę, kiedy przywieram w kącie pokoju.

Kiedy przywieram,,,

I patrzę w ten punkt zbiegających się ścian i sufitu. Wyciągam rękę, by go dosięgnąć.

Wyciągam…

Wyciągam…
Wysoko.
To jest zbyt wysoko…

Za mną tańczące cienie.

Kolebią się między płomieniami świec
puszyste ćmy.
I tańczą wokół. Wirują…

Wiem, że już jest. Jest blisko. Za firanką,
za otwartym oknem noc. I ta noc zimna.
Ta noc nieskończona. Ona trwa i trwa we mnie.

(Włodzimierz Zastawniak, 2025-10-12)

https://www.youtube.com/watch?v=SrvldIxVflA

liczba komentarzy: 0 | punkty: 2 | szczegóły

Belamonte/Senograsta, 16 października 2025

Głaskanie

kobiety, szaleńcy i dzieci
jestem nimi, przytulam dobrą sukę i śledzę
gdy grzmi burza głaszczę jej włosy i ta opiera mi głowę
na ramieniu, jej lęk uspokaja się, goryl we mnie zasypia,
jest dumny
burza ich przeraziła, mężczyźni są by stawiać namioty,
płoty, montować schrony
gdy oni się boją, oni w nich - są konkretni i twórczy
pomysłowi i praktyczni
ale wraz z trójcą - dzieci, szaleńców, kobiet - biją
pokłony przed burzą
wiatrem, wojną, chorobą, samotnością
straszliwą bestią z lasu i z gwiazd
zwierzęciem przerażonym są oni wszyscy
w rdzeniu, szukającym ciepła stada,
przywódcy, miłości dwojga

straszliwa wichura, sztorm
głaszczę główkę zwierzęcia
buduję schron
głaszczę główkę
modlę się przed gromnicą
gdy nadchodzą nie-ludzie

w samochodzie blondynki
powtarza się głaskanie
jej suczka na moich kolanach uspokaja się głaskana
moglibyśmy tak wrócić ze sobą gdzieś
na plan sztuki Szekspira - oboje nieszczęśliwie zakochani
w narcyzach,
niemożliwe staje się możliwe
jej włosy głaskać
tamtej, tej, czyjejś, włosy kościotrupa
zwierzęcia

ten kościotrup to Klarysa Annalena
martwa kochanka
a ja piszę pamiętniki zmarłego
a to zwierzę to zwierzę ze Ślęży
z czasów gdy Klarysa Annalena
była jeszcze żywym złudzeniem

liczba komentarzy: 0 | punkty: 1 | szczegóły

Belamonte/Senograsta, 16 października 2025

O wszystkim i o niczym

dom, obowiązki i element zatracenia, zabawy
to wszystko związki z ludźmi

dom to szałas wśród lian, pokój wewnętrzny
oko cyklonu
zapach wieczerzy
zatracenie bezpieczne

ucieczka to zatracenie, sztuka, grupy
twórców, filozofów, samotnictwo też
zakon jakiś, świat heter
ascetów w ich ucieczce często odwiedzały

świat zbroniarzy i złodziei, ciemnych
interesów, szantaży, elit jeżdżących
do Dubaju, lekarzy zbrodniarzy

świat natury, polowania i spania, zabawy
umierania i rodzenia, walki, zakochań
i odkochań, stamtąd psiaki, papużki i seks

pomiędzy światami krążą hetery, gejsze
czasem zakładają firmy i rodziny
interesują się sztuką
każdy krąży, ociera się trochę
ale przekraczać granice światów swobodnie
tylko one potrafią, a nawet one tego czasem
nie potrafią

lecz przedmioty, technika, dzieła krążą
informacje, rzeczywistość skleja rzeczy
nie da się uciec przed tym

znałem jedną przed nią, dbała o
dziecko, a była wspaniała w zatraceniu
i nie miała poczucia wyższości pieniądza

pocałowała mnie na gwizd pociągu
a oddała się za mój uśmiech

echa przeszłości wracają, owoce czynów
nawyki, uwodzenie, manipulacja
myśli prześladowcze
rzadziej sami prześladowcy
a ja kim byłem,
„jesteś kimś“ - mówiła tamta
kim jestem,
uczniem uciekającym ze szkoły na wagary
piszącym ten tekst
parasolem, latawcem
mężem, listonoszem
hodowcą róż
nie potrafiącym przestać myśleć
kolekcjonerem chwil
nicią i koralikami

nie martwię się o zdrowie, każdy umrze
mam co jeść i pić, mam dom i kochającą żonę
nie posłuszną, kochającą
o jej zdrowie się martwię
ona o moje

już wszystko wiecie, szukam romansu z romansu

liczba komentarzy: 2 | punkty: 1 | szczegóły

violetta, 16 października 2025

Myśl

szybuję ze złotym listkiem klonu
zwiewnym lotem spadasz obok

w wiązanych botkach jak u Pippi
i łobuzerskim uśmiechem podnoszę

twoje romantyczne spojrzenie
a ja piękna otulona jarzębina

liczba komentarzy: 3 | punkty: 4 | szczegóły

Jaro, 15 października 2025

Lustro

patrzę w noc,
a ona patrzy we mnie.

gwiazdy są tylko kurzem
na powierzchni szkła,
które ktoś dawno temu odwrócił w moją stronę.

każdy ruch planety
jest drgnieniem mojej powieki.
każdy rozbłysk supernowej
wspomnieniem, którego jeszcze nie przeżyłem.

w tej tafli
nie widzę początku ani końca,
tylko twarz,
która nie jest już moja,
ale wie, kim byłem,
nim nauczyłem się mówić: Ja.

liczba komentarzy: 2 | punkty: 3 | szczegóły

sam53, 13 października 2025

z pierwszą zorzą

mgła przerosła wieczorem senną ścianę lasu
rozrzucając po liściach chłód wilgotnych kropli
cienie zeszły z obłoków gwiazdy nie chcą zasnąć
szare mchy pod stopami zwyczajnie przemokły

noc milczeniem zakwitła rozsiewając ciszę
drzew kikuty wspierają dziką ciemność nieba
rym przed wierszem zawrócił i więcej nie przyszedł
czyniąc ukłon poezji nawet jakby nie chciał

chociaż strojnym jałowcom w przezroczyste perły
sacrum nocy drżąc z zimna wciąż nowe zawiesza
jakby jasność dla której już nie piszę wierszy
chciała dziś z pierwszą zorzą niechybnie się przespać

liczba komentarzy: 0 | punkty: 3 | szczegóły