Arsis, 16 listopada 2023
W starym szpitalu stare odrapane łóżka. Odpadająca płatami farba ze ścian, płachty pajęczyn,
kurz…
Betonowa podłoga, pojedyncze klepki i okna
szeroko otwarte na zieleń szumiących drzew.
Za oknami otwartymi na przyszłość
słońce zsuwa się jaskrawo
po liściach dębów, kasztanów…
Za oknami nadciągający zmierzch,
co skrywa się jeszcze
za sztachetami malw,
za drewnianym płotem
pełnym glinianych dzbanów i jakichś podartych szmat.
Za oknami melancholia ścian
posiniaczonych, nasiąkniętych wilgocią.
Za oknami…
Cóż jeszcze za oknami?
Niesie się piskliwy szum
świdrujący omszone kamienie.
Jesteś tu jeszcze? Do kogo tak szepczę?
W rozkołysanej scenerii krajobrazu, zamiast twarzy dostrzegam olśniewającą aureolę blasku.
*
Zaskoczyłem samego siebie, przyłapawszy się na wzgardzie do nie wiadomo czego.
Zapatrzony w utopiony wizerunek marynarza na etykiecie Tom of Finland, oblizuję się lubieżnie.
Obcisła skóra sado-maso.
Wąsik, ach, ten wąsik.
Błysk ćwieków, źrenic…
Otwieram oczy. Zamykam…
Ćwiczę zamykanie i otwieranie powiek w jakimś dziwnym tańcu,
w mizdrzeniu się do czegoś w oparach absurdu.
*
I znowu idę polami, jakby we śnie. Niosę w ukryciu miłość, okrywając ją ciężkim oddechem
i połą płaszcza przy sercu. Wypada mi spod pazuchy butelką, roztrzaskując się o kamienie.
Przynajmniej tak mi się wydaje. Nie wiem. Już nic nie wiem.
Nie wiem nawet czy jestem,
będąc gdzieś tutaj i nie będąc zarazem.
Wszystko zapomniałem, ulegając atrofii pamięci.
Jak ty miałaś
na imię?
Zofia? Teresa?
Mijają mnie zapomniane widma o twarzach
poznaczonych pikselami czasu.
Omiatają mnie piwnicznym chłodem/
Idę polami. Bezdroża wokół i wszędzie.
I wciąż tylko, i wciąż jakieś szepty, oddechy wiatru, nocy…
Chodzę w kółko
jak na oddziale
dla umysłowo chorych.
Błądzę.
*
Budzi mnie łoskot zapadającej się w sobie wielkiej góry, wielkiego masywu na wyobraźnię.
Przelatują ze świstem blaszane ptaki.
Rozbryzgują się o ceglany mur
z chrzęstem pękających skrzydeł.
W smrodzie wyciekającego zewsząd smaru
wysypują się opiłki żelaza zamiast piór/
I nacierają z gwizdem na pulsujące membrany bolących uszu koszmary sennej maligny…
*
Co? Że nie ma wiersza?
No nie ma i nie będzie.
Zresztą nigdy go nie było.
Bo i po co wiersz?
Już ja dam wiersz,
że aż wam pójdzie w pięty!
Te wszystkie czterotakty, dziesięciotakty
z nieznośną lekkością oddechu, bądź pauzą na oddech…
Będzie pauza,
oj, będzie,
ale na rzyganie!
Zasadzać łapy w rozwarte, skorodowane dzioby i pędem do kubła! Wy, udawani pięknisie,
pachnący fiołkowymi perfumami, a tak na prawdę śmierdzące błazny z dziurami w zębach.
Wszystko zarzygane, obrzygane,
jak w luksusowej stołypinówce
nocnego ekspresu do syberyjskiego łagru.
Uwaga!
Czas na wypróżnianie!
Walą kolbami
po zadach.
Odbijają nerki.
Nikt nie zostaje w tyle!
Kto zostaje, temu kula w łeb!
Nie ma zmiłowania. Już ja wam dam zmiłowanie…
Pędzą na trzaskający mróz, na ujadający
wściekłymi psami mróz,
w którym uryna zamarza, nie dolatując do celu
i zwisa łamiącymi się patykami z zawszonych gaci.
Lecz nikt
nie zdąża,
Każdy lezie po każdym, umazany gównianym pancerzem po samą szyję, co pęka,
rozlatuje się na kawałki
przy najmniejszym poruszeniu.
*
Na lichym ogrodzeniu otaczającym pustkę
zwisają resztki z szarą sierścią kozła. Nie przeskoczył.
(Włodzimierz Zastawniak, 2023-11-16)
***
https://www.youtube.com/watch?v=YVKELrH8CbE
Arsis, 11 listopada 2023
Śpiewam i tańczę. Nie, nie śpiewam i nie tańczę.
Powiedz, gdzie ty jesteś?
Ja tylko tak. ja tylko tak chciałem…
Zresztą wiesz. Wiesz, prawda?
W pustym pokoju. W półmroku pokoju.
W szarej, deszczowej egzystencji.
W kroplach ściekających mi po rzęsach, twarzy…
Gdzie jesteś?
Powiedz…
Ja nie tańczę.
Nie prawda…
Nie tańczę i nie śpiewam...
Tęskno mi…
A czy tobie…
Piszę do ciebie list, pisałem.
Coś pisałem.
Co? Nie pamiętam.
Urwane w połowie zdania, jakieś gryzmoły, schizofreniczne wizje w odmętach mroku.
Strumień świadomości wylewa się ze mnie i zalewa niezapisane do końca kartki, albo
i zapisane, tylko nie wiadomo czym…
Poplamione,
podeptane,
pogniecione kartki…
Powiedz, gdzie ty jesteś? Ja jestem tutaj, o, tutaj…
Spójrz na mnie.
Jestem tutaj i nigdzie.
Jak długo?
Nie wiem.
Ale wiem, że czekałem we śnie i czekam nadal,
zaplątany jak motyl
w pajęczej sieci żeliwnych rur.
Wsłuchany
w ich jęki i bulgoty…
Plątanina starych żeliwnych rur.
Rdza pokrywająca moje dłonie…
To miał być wiersz?
Nie. Nigdy nie będzie to wierszem, bo i nigdy nie miało to był gównianym, pieprzonym
wierszem. Ugładzonym, wymuskanym, wycacanym…
Co najwyżej brudną maligną
chorego umysłu
zanurzonego w oparach rozgorączkowanego absurdu.
Gdzie ty
jesteś?
Jesteś? Gdzie?
Szukam cię
i nie widzę.
Macam wokół rozedrganą ręką jak ślepiec.
Nie widzę nic. Niczego. Nic…
Wiesz, kocham cię. Tęskniłem i tęsknię jak wtedy,
kiedy wracałem w środku lata, w pomarańczy zachodzącego słońca.
Wracałem
w pełnej
melancholii
samotnego człowieka.
Skąd? To nie ma znaczenia, skąd.
Wracałem
pustym
autobusem…
Spoglądając przez okno…
A wszędzie rozkopane doły. Jeden wielki plac budowy.
Były kładzione torowiska, rozjazdy,
betonowe płyty
nie wiadomo czego.
Betonowe tunele,
wzmocnione fundamenty.
Spawacze w czarnych maskach
przypięci do butli ze sprężonym powietrzem…
Wiszący jak
grona na krzewie.
W chmurze pyłu, w jaskrawych blaskach acetylenu
wznosiła się kratownicowa wieża do samego nieba pełnego ptaków.
(Włodzimierz Zastawniak, 2023-11-11)
***
https://www.youtube.com/watch?v=Dzf3kBdqePY
Arsis, 7 listopada 2023
Cicho tak. Przechodzę w słonecznych prześwitach, co się zalęgły w gałęziach rozkołysanego
drzewa.
Gdzie tak idę?
Podążam powietrzem, niedomówieniem, wyszeptaną zaledwie chwilą.
W tych cienistych smugach zapomnienia,
w tych ramionach mrocznych i zimnych.
Czy ty
mnie…
Powiedz…
Ja szepczę, niosąc na ustach twoje imię.
I jeszcze, i wciąż, i raz jeszcze
w tej otchłani nieba.
Ptaki fruną w migocie blasku.
I mnożą się nawoływania, i dzielą.
Scalają na nowo w jeden pogłos życia.
Tak mi jakoś.
Gdzieś tutaj,
bądź gdzieś…
Przybywam z głębokich pokładów czasu, zbyt odległych, aby można je było przywołać
w pamięci.
Przybywam,
materializując się we śnie.
Po co?
Nie wiem, ale wiem, że wychodzę drzwiami
otwartymi na przyszłość,
następując próg
z cichym trzaskiem dębowej deski.
Spoglądam przez ramię i widzę przeszłość
(dawną teraźniejszość)
w wirującym kurzu zapomnienia.
W przedpokoju, w tym chwilowym bycie,
słońce kładzie ukośne promienie światła
na ścianie, podłodze,
na każdym sęku, pęknięciu, załomie…
… wbijającej się pod paznokieć drzazdze,
kiedy ściskam, ściskałem
drewnianą poręcz schodów, dotykałem ramy obrazu, niczego…
Ja tu byłem,
nie będąc
wcale.
Bądź jestem.
Coś się pomieszało,
ugrzęzło w chaosie.
Spadło z łoskotem,
z brzękiem tłuczonego szkła…
I jeszcze
raz,
i wciąż…
Szło jak ginące z wolna echo,
długo, długo… odbijało się od sufitów, ścian…
(Włodzimierz Zastawniak, 2023-11-07)
***
https://www.youtube.com/watch?v=BS5K_8ZFpgM
Arsis, 6 listopada 2023
Jestem tutaj. Jestem tu… Gdzież ty? Mów do mnie. Nie milcz! Mów. Pełna tej miłości, która,
którą…
… której…
W kaskadzie blasku, w migoczących prześwitach na liściach wierzby, kasztanu…
Mów do mnie. Nie milcz! Mów…
Jesteś i milczysz, mając kamienne usta zimnego posągu.
Milcząc jak przedmiot,
jak popiersie w zapomnianym muzeum czasu.
W którym słychać ciche trzaski rozsychającej się,
ułożonej w jodłę dębowej klepki o zwietrzałym zapachu woskowej pasty.
Jestem tutaj i czekam.
W samotności,
w przedpokoju…
W pokoju pełnym pomarańczowego światła.
W tym właśnie, w którym umarła przed laty moja matka,
patrząca teraz oczodołami zasklepionymi ziemią spod lastrykowej płyty zimnego grobu.
*
Za oknami szum zielonych liści
spętanych jakimś przesileniem,
szeptem liściowego bożka.
I ta łuna nadciągającego zmierzchu, co mami i kusi
tęsknotą, melancholią, smutkiem…
W którymś ostatnim dniu lata
na ścieżce, na asfalcie parkowej alei…
Pośród stąpań,
chrzęstu kamieni.
Czy mnie
słyszysz?
Ja słyszę i czekam,
płynąc powietrzem w przezroczystej aureoli nieba.
Czy ty mnie…
Powiedz, czy mnie…
Ja —
tak.
Ja —
wiem.
Ja —
czuję…
W koegzystencji szeptów i cieni,
co wydłużają się
pod wieczór,
przerastając drzewo.
W nieostrej widzialności kształtów. Tam, nad łąkami w awangardzie snów.
Płynących
jak dym
nad ziemią…
(Włodzimierz Zastawniak, 2023-11-05)
***
https://www.youtube.com/watch?v=wR4pOKc3E_M
Arsis, 28 października 2023
W tamtym śnie i w tamtym… A w każdym z nich TY.
Wiesz, jak to było?
W dusznej godzinie lata, wśród skwaru, pod baldachimem rozłożystych drzew, migoczących
słonecznych prześwitów…
Na asfalcie parkowej alei nasze ciche kroki, chrzęst żwiru, cienie…
Dmuchawce wokół nas, za nami… — wszędzie…
W rozpełzłej przy ziemi koniczynie trzmiele huczące basem, puszyściejące w przelocie
dzienne, wieczorne motyle.
Ptaki przepłukują
swoje gardła
w jeziorze nieba…
i spowite tęsknotą szepty
idą w podmuchach
nadciągającego zmierzchu, co zwiastuje noc upojną i tkliwą.
Idziemy
obok,
razem…
Odbiegasz ode mnie na kilka kroków.
Przystajesz, bym cię pochwycił.
I pochwycona drżysz, drżąc w moich ramionach od czułości i łez, pragnienia zmysłów.
A kiedy chwytasz mnie za dłoń…
… przepływamy powietrzem, przepływaliśmy
jakieś bramy z paproci i kwiatów w gęstniejącej, miękkiej jak jedwab ciszy…
Byliśmy w Raju,
będąc jeszcze
i raz jeszcze
ten jeden, jedyny…
Czas tu nie ma znaczenia,
choć i tak zapętla się dziwnie, kołysze.
Jesteśmy, byliśmy, będąc albo nie będąc, albo jeszcze…
Kiedy przechodziliśmy w teraźniejszość jasną smugą słonecznego blasku,
to wkraczając w przyszłość, tkwiliśmy jeszcze w przeszłości pełni sentymentalizmu
i wzruszeń.
Byliśmy
i będziemy,
albowiem będziemy…,
(Włodzimierz Zastawniak, 2023-10-27)
***
https://www.youtube.com/watch?v=4T3GxATFtig
Arsis, 1 października 2023
Wiesz, idę z cieniem, bądź w blasku nicości. W gałęziach szmer upływającego czasu…
Idę ścieżką wolno i w pochyleniu
z rękami trzymanymi z tyłu.
Idę z cieniem, który snuje się razem ze mną krok w krok.
W koronach drzew migot liści, taki jesienniejący z wolna, przeszyty rdzą.
Lecz nie buntuję się przeciw perspektywie nadciągającego końca, gdyż kocham cię
właśnie w myślach.
Kocham
na jawie
i we śnie.
Który to już raz sennym wydajesz mi się niebem?
Trzymam twoją dłoń w ekstazie oczekiwania.
Tak, jak można czekać jedynie na Raj.
Zawsze jesteś, choć nie zawsze cię widzę.
Jesteś w tym swoim jestestwie, bardziej do mgły podobnym niż żywym.
Ale jesteś
i ja
jestem.
Jesteśmy tak, że bardziej już nie można być,
mimo że enigmatycznie
i w jakiejś pogmatwanej percepcji czasu.
Tylko tutaj albo wszędzie.
W jednoczesnym odczuwaniu wszystkich światów.
Nasze obrazy jak dym
z łęciny płyną.
Nad łąką, nad lasem. I dalej. Za las…
Gdzieś w przestwór obłoków
w drgającym powietrzu. W niebie.
(Włodzimierz Zastawniak, 2023-10-01)
***
https://www.youtube.com/watch?v=inYj_KdR31Y
Arsis, 30 września 2023
Znaleziono to w lesie zamiast grzyba
z napisem „russkij, betonowyj chuj”.
Zatem szukano pół roku chuja albo i nie,
bo i po co ma się dowiedzieć o tym ciemny lud?
Więc wystaje środkowy palec z runa,
partyjne logo tych, co sprzedają kraj!
„Ignorancja to siła”, albo „Popierać i cmokać,
nie przeszkadzać nam!”
Łopoczą pełne frazesów czerwone sztandary
a jak komu źle, ten chuj.
Przy korycie słychać tylko chłeptania i kwik
różnych konusów, spieprzajdziadów, szmat.
Będziem do końca świata kraść
i nikt nie przeszkodzi nam w tym!
Ochłapy z pańskiego stołu
w bezzębne pyski i żuć! Pan daje? Brać!
Nie odciągniecie nas! Nie odgryziecie, psy!
Ach, uginają się półki od tych wszystkich win.
Jak nie tego to tamtego i wciąż…
Myśmy coś zawinili? Nieee. To oni!
Pozostaje tylko walić o ścianę łbem,
rzygać, do upadłego chlać.
(Włodzimierzz Zastawniak, 2023-09-30)
Arsis, 29 września 2023
Wiesz, jakoś tak mi smutno i tęskno. Jesteś daleko, gdzieś nie wiadomo gdzie…
Jesteś daleko, a ja… A ja tutaj w ciemności i mroku… A ja...
Powiedz mi, mów, wyszeptaj to słowo…
Wiesz, jakoś tak tęsknie, jakoś mi tak…
Stoję w oknie i patrzę na ciemne zarysy drzew.
Ciemne, bo to noc. Ta noc, co mnie tłamsi i dusi. Ta noc…
Idę, spaceruję w blasku księżyca, gwiazd…
Przytulam się do ścian starej kamienicy, do zarysów rozkołysanych drzew.
Kto tu
jest?
To ty?
Dlaczego milczysz? Powiedz mi, mów…
Matko, to ty?
Widzę twój wizerunek. Umarłaś przeszło dwa lata temu…Twoje ciało
zdążyła pokryć w grobie zielonkawa pleśń.
Więc skąd nagle
w księżycu twoja twarz?
W odmętach pustki idę wciąż, rozgarniając iskry gwiazd.
Jestem sam i czekam na twoje przybycie, kochanie.
Czekam na ciebie tutaj, właśnie tutaj, w srebrnej aureoli księżycowego blasku.
Znajdziesz mnie.
nad ziemią
tam, jak dym z komina płynie.
Nisko,
nisko…
A może wysoko?
Jakaś nikła poświata w oknie…
To ty? Przyszłaś, nie mówiąc mi wcale?
Lecz w tym oknie,
w tym pokoju
nie mieszka nikt.
Nie mieszka od kilkudziesięciu lat.
Ktoś tu
kiedyś
umarł,
ktoś tu żył.
Ale teraz jarzy się poświata w błękitnawym blasku duchowej egzystencji.
Kto tu jest?
Już wiem.
Kochasz mnie.
Tylko kochasz enigmatycznie,
Kochasz mnie, kochając
w konspiracji,
podczas długich wieczornych spacerów i medytacji wśród gwiazd.
Jesteś niewidzialna jak powietrze
Kocham cię,
kochając
raz jeszcze.
Kocham cię jak wiatr,
co otula wszytko
cichym szelestem drzew.
Wiesz,
jestem
zagubiony.
Moje ucieczki kończą się zazwyczaj na dworcach,
na których jestem jako ja, i nie-ja, albo jako on albo ono…
Jest mi zimno
a w tym zimnie, tylko ty.
A w tej tęsknocie, a w tej otchłani nocy…
Nie! Nie zdradzę twojego imienia,
niech pozostaną w niewiedzy te łazęgi znad nieświadomych pól.
Kocham cię…
(Włodzimierz Zastawniak, 2023-09-29)
***
https://www.youtube.com/watch?v=-04U-EMeU9E
Arsis, 28 września 2023
Weź mnie za rękę, pójdziemy w głąb. Pójdziemy tam, gdzie noc, gdzie nic. Spójrz,
noc nachodzi na nasze brwi po tym nagłym wniebowstąpieniu samego Lucyfera.
Patrzy się jeszcze tym swoim wzrokiem…
O, Boże, jak patrzy!
Weź mnie za rękę i chodź. W szumie oceanu, w cichnącym krzyku martwych już mew.
Krocząca śmierć w aureoli blasku.
Idzie w spazmie agonii, skręcając w spiralę czas. Przeszywa drgające ciała
miliardami igieł w eksplozji słońca.
Zresztą do tej pory ten wschód
odbija się echem
od czarnych masywów spalonych wniesień.
Weź mnie za rękę i chodź.
Pójdziemy
w śmierć.
W ten jaskrawy potok nuklearnego piekła. Zapatrzeni w świetlistą, wabiącą wszystko rozkosz.
Umarliśmy? Umrzyjmy jeszcze raz. I jeszcze, i wciąż…
Kochanie, czy słyszysz gwizd
umykającego czasu?
To o nas tak śpiewa. To o nas, to o nas…
To o nas…
T o
o
n a s…
W starej gazecie sprzed siedemdziesięciu lat czarno-białe zdjęcie.
Nas?
Idziemy wciąż.
Idziemy
prosto w noc.
Idziemy, uchwyceni w kadrze.
Zatrzymani
w dziwnej substancji czasu
na równi pochyłej samotności.
Ogłuszeni hałasem
zniżamy swój lot,
ku innemu światu pełnego drzew.
Gdzie cisza zwiesza gałęzie do samej ziemi.
(Włodzimierz Zastawniak, 2023-09-28)
***
Operation Greenhouse – seria amerykańskich testów broni jądrowej, która miała miejsce w 1951 roku na atolu Eniwetok w archipelagu wysp Marshalla, na Pacyfiku.
***
https://www.youtube.com/watch?v=5kXF85xbpQg
https://www.youtube.com/watch?v=obywi9-jS0g
Arsis, 21 września 2023
Usiłowałem coś. Nadal usiłuję… Co? Spogląda na mnie z lustra obojętna albo przejęta
smutkiem twarz. Trochę podobna do mnie i trochę do nikogo…
Kto tu jest?
Osacza mnie okrutna noc. Mruga do mnie oczami.
Całymi rojami zimnych gwiazd…
Noc i nic.
I znowu nic, bądź noc…
Ktoś tu był. Zniknął w otchłani czasu.
Ktoś,
coś
albo ono…
Szalejący wir samotności mży drobinkami kurzu
w mdławej poświacie wiszącej lampy.
Wspina się po ścianie skrzydlaty cień,
porusza odnóżami.
Dotyka czułkami plątaniny
żeliwnych rur,
która rozpierzcha się
pod wybrzuszonym stropem.
Żeliwna plątanina rur, bulgocząca i pełna jęków.
…
Ktoś się przechadza na poddaszu w tę i z powrotem. Słychać wyraźnie powolne, ciężkie
stąpania…
….
Otwieram powieki, zamykam…
Trzepotanie powiek
trwa przez kilka minut.
Coś mnie
oślepia,
coś przenika…
Słońce? Nie. Jakby powiew przeciągu.
Przepływają przez pokój widma, lecz jakieś zmechanizowane, stechnicyzowane..
Podejrzanie nowoczesne jak na pradawny sen somnambulika.
Podają sobie ciężkie przedmioty od ramienia, od czoła… Czaszki, nie-czaszki, stalowe
obręcze, zębate koła…
Roznoszącą woń elektryczności podręczną maszynerię.
…
I znowu się wszystko
od nowa tworzy,
ale tym razem
od końca do końca.
I znowu od końca.
Nie wiadomo po co.
…
Uchwyty, przekładnie, powyginane pręty…
Zeskorupiałe, rdzawe plamy.
Poprzecierane tabliczki znamionowe…
Frezarki podpierają ściany w jakiejś dawno opuszczonej fabryce niepotrzebnego złomu
ze zwisającymi, pozbawionymi wrzecion głowami.
Niczym strudzeni w dworcowej hali, co czekają na Godota.
…
I znowu do końca…
…
Rozsypujące się truchła, maszkary…
Leżące szkielety
koni, psów,
hipopotamów?
Pełno tu tego, aż po horyzont
siny i mokry, jak u Beksińskiego…
…
To jeszcze nie wszystko.
…
Jeszcze się zrywa skądś rozjuszona bryła
i stacza się z łoskotem po zboczu sennego masywu na wyobraźnię.
…
Jestem tu
jeszcze?
Odpływam.
(Włodzimierz Zastawniak, 2023-09-21)
***
https://www.youtube.com/watch?v=-aaGjweSZzw
Regulamin | Polityka prywatności
Copyright © 2010 truml.com, korzystanie z serwisu oznacza akceptację regulaminu.
Poezja
Proza
Fotografia
Grafika
Wideo wiersz
Pocztówka
Dziennik
Książki
Handmade
