Poetry

to już 43 dni jak ciebie nie ma
na tej szerokości nawet wiatr
przestał oddychać jak ja
sama wśród pustych krzeseł talerzy
i luster

brak twoich śladów na ścieżkach
w pociągach nie mam dokąd
jechać patrzeć umrzeć

wczoraj znów przyszły złe sny na szczęście
żadnego nie pamiętam teraz tylko
boli mnie skóra

wiesz
nie czuję już siebie inaczej

Mojemu Żołnierzowi