Anna Kucharska, 30 august 2012
Ja - błonie w sadzie kwitną jak nigdy przedtem.
Ja - kiś ptak usiadł wśród konar jednej z nich.
Ja - rzębinę trzyma w dziobie, gdzieś ją dopadł skubany.
Ja - śmin pachnie niepokornie, ptakom dziwnie ślepia łzawią.
Ja - kby coś upadło z nieba, taka burza nadciąga.
Ja - łowe pola tej wczesnej wiosny, niedojrzałe kłosa drżą od niebiańskich grzmotów.
Ja - bym nie zaryzykowała siadania pod drzewem w takiej chwili, tak jak te głupie myszy.
Anna Kucharska, 9 february 2011
Nazywam się Pustka
I znajdziesz mnie naokoło siebie.
Jestem tym, czego nie umiesz nazwać,
ani złapać,
a wiesz, że jest.
Chcesz wiedzieć dlaczego ludzie
mnie tak nazwali?
Bo nie potrafili ogarnąć rozumem
mojej całej istoty.
Więc nadali mi imię,
które jest zaprzeczeniem mnie samej.
Bo, widzisz.
Wszędzie mnie pełno.
Tam, gdzie nie sięgasz,
sięgam ja.
Bardzo chciałabym wiedzieć,
dlaczego tak się mnie boisz.
Bo przecież w ogromie
swego istnienia,
jestem tylko jednym ze stanów
twojej duszy.
Anna Kucharska, 7 february 2011
Jestem ćmą.
Motylem ciemności, którego bicie skrzydeł
słychać tylko w pełnej ciszy.
To, co mnie przeraża
to światło, które zabija.
I ty, który mnie nienawidzisz,
człowieku.
Brzydzisz się mną,
choć jestem uzależniona od światła
tak jak ty.
Wczoraj usnęłam na jednej z twoich ścian.
A ty usilnie próbowałeś mnie zabić.
Ale wytrzymałam i przeżyłam to,
bo wiem, że ty i ja
musimy trzymać się razem.
Bo siłą jest nasza ślepota
i pragnienie ciepła.
Jutro na zgodę
delikatnie musnę skrzydłem
twoje ramię.
Ciekawe, jak odpowiesz.
Anna Kucharska, 7 february 2011
I co, że jak pies
pod Twymi drzwiami,
skomlę o szczęście?
Nic Cię to nie wzrusza.
Czasem rzucisz
jakąś starą kość w moją stronę,
nie wiedząc o tym,
że trafiasz w głowę.
Częściej bijesz mnie
po swoim sutym podwieczorku,
jakbyś wiedział,
że nie umiem rozróżnić
bólu od pieszczoty.
Skundliłam się dla Ciebie
do samego dna,
a Ty nawet nie wiesz,
że ten pies to ja.
Anna Kucharska, 7 february 2011
Między stronami kartek
żegnam stary rok.
Między linijkami wierszy
wdycham czerwony dym.
Czy to już przyszedł
nowy rok?
Anna Kucharska, 17 december 2010
Obgryzam palce do krwi.
Cholernie boli mięsień główny – serce.
Kurczy się.
Pierwszy skurcz…
Znów kogoś zabiłam.
Drugi skurcz…
Wyrzuty sumienia nie dają odpocząć myślom.
Trzeci skurcz…
Znów zabiłam siebie.
Czwarty skurcz…
Już nie myślę.
Piąty skurcz…
Już nie liczę.
Obgryzam jabłko do ostatniej pestki.
Cholernie boli wpatrywanie się w jeden punkt – ogryzek.
Minęła cisza.
Anna Kucharska, 17 december 2010
Zasypiam na słońcu.
Wiatr owiewa moją skórę.
Znów jest mi dobrze.
Choć tak banalnie leniwie.
Zamykam w pamięci obraz jeziora
i wracam tam,
gdy tylko chcę.
***
Dziś w górach było mało osób.
Anna Kucharska, 31 october 2010
Magdalena nie płacze.
W żarłocznym uśmiechu śmierci schodzi w dół rzeki niczym nimfa.
Zaciera ręce nie mogąc się doczekać wylewu słońca.
Siedzi na skraju siebie i natury.
Zanurza się w zwierciadle wszechwieczności i ściska w dłoni bladej trzy stokrotki.
Magdalena nie pragnie.
W zaciszu życia wędruje po swojemu.
Umawia się na randkę z burzą, a z deszczem idzie przez życie.
Tak bezpardonowo pozbawiona tchnienia nawiedza las szczęścia, w którym odnalazła siebie.
Pod koniec ciemnej wędrówki.
To nic.
Lepiej późno niż wcale.
Anna Kucharska, 29 october 2010
Statystycznie rzecz biorąc jestem w matni.
Koniec końców zawsze tam ląduję.
Nikt nie wie kim jestem.
Ubieram czarny kapelusz i udaję, że znikam.
Ciągle coś pada.
To moja wiara.
A w parku śnieg.
I ostatni liść na ławce.
Coś mnie tu trzyma.
Dlaczego wciąż mi ufasz?
Strasznie zmęczona pierdołami, szukam konkretów.
Lecz nigdzie ich nie ma.
Jest tylko czekolada - jeszcze ciepła,
Niedokończona książka - samozwańcza nauczycielka,
Wielka poduszka - zbyt wielka,
Szare radio - dawno już nie gra
i niemodny telefon - jeszcze się przyda.
Poetry
Prose
Photography
Graphics
Video poems
Postcards
Diary
Books
Handmade