Poetry

I biada mi, gdybym nie dobił do brzegu, gdzie tylko Ty i
niebo!
I sercem dziękuję oddechom. Że twoje i tylko dla Ciebie.

Na oceanie zguby, w sztormie wybłaganym  rozbić się chciałem,
w przepaści swego Ja. Bez chęci na życie w pustym kalendarzu.
Nad krańcem stojąc, skoczyć pragnąłem, by ogień pustki mnie pochłonął,
tak obojętnie w otchłań wpatrzony. Zmęczony wyboistą drogą.
Bo czasem mam dość czarnowidztwa i wiecznego upodlenia
światem.
Czasem chcę nie być. Kulę się i uciekam w nieznane.

Lecz Ty nie zasypiasz w takich chwilach. Weźmiesz mnie za
rękę i poprowadzisz w święty spokój.
Ciszą otulisz i pocałunkiem uśpisz wszystkie wojny w
mojej głowie.
Nie zasypiasz, gdy wątpię i zaciskam pięści w gniewie.
Nie odwracasz się, gdy dorosły na powrót płacze żalem
dziecka .
 
 Przypomnisz nazwy wszystkich kwiatów, policzysz każdą łzę
zbieraną w swoje serce,
cierpliwie położysz się obok, odpychając nerwowe
dreszcze.
Spojrzysz w oczy bez jednego słowa. Pokażesz mym myślom
jak wrócić w swe progi,
a w drzwiach przywitasz szepcząc: Witaj kochanie! Mój dom zawsze twoim.