Poetry

sam53


older other poems newer

9 january 2012

w międzyczasie

śmierć nie rozmienia się na drobne
 ciszą zaplata czas bez granic
 lecz zanim dotknie swoim chłodem
 ostatnią pajdą chleba karmi

 usta nawilża kroplą wody
 w oczach rozpala dziwną jasność
 która oświetla strome schody
 po drodze mijasz swoje miasto

 znajomych krewnych babcię dziadka
 panią profesor od łaciny
 w oczach ci staje pierwsza randka
 nie słychać głosu i dziewczyny

 potem w kościele ślub -po ślubie
 dziecko w łóżeczku później w szkole
 dziwne rozstaje dróg -się gubię
 jestem na łące obok pole

 moc słoneczników żółto wszędzie
 ogień się miesza z zielonością
 i rzędy malin w pierwszym rzędzie
 szukam miłości co z miłością

 czy rozmieniła się na drobne 
i ciszą trwa na skraju lasu 
a może czeka śmierci w chłodzie
 już na obydwie nie mam czasu

 więc kucnę sobie [ jeśli da się ]
 wzbogacę też natury łono
 i zrobię coś tak w międzyczasie
 po to "międzyczas" wymyślono






Report this item

 


Terms of use | Privacy policy

Copyright © 2010 truml.com, by using this service you accept terms of use.


You have to be logged in to use this feature. please register

Ta strona używa plików cookie w celu usprawnienia i ułatwienia dostępu do serwisu oraz prowadzenia danych statystycznych. Dalsze korzystanie z tej witryny oznacza akceptację tego stanu rzeczy.    Polityka Prywatności   
ROZUMIEM
1