Poezja

wolnyduch, 22 lutego 2025

Brzask

Brzask/pantogram/ pantum + tautogram
rymowany
**********************

Brzask brzoskwiniowym bieżnikiem barwi,
blask bierwion blednie brzozowym bielmem.
Bagniskiem brodzi, brzęczy bzykaniem,
borem bukowym, burzanem biegnie.

Blask bierwion blednie brzozowym bielmem,
bogactwo barw brzasku blejtram budzi,
borem bukowym, burzanem biegnie
bałałajkowym bardem bajdurzy.

Bogactwo barw brzasku blejtram budzi,
bursztynu barć bandażuje błogo.
Bałałajkowym bardem bajdurzy,
balladą baja, buduje bobrem.

Bursztynu barć bandażuje błogo,
borowikowym błyśnie beretem.
Balladą baja, buduje bobrem,
borówką, bławatkiem błękitnieje …

liczba komentarzy: 4 | punkty: 3 | szczegóły

Misiek, 22 lutego 2025

Wielki Cham

Był sobie raz pewien król i pan Wielki Cham
bo lud miał w głębokim poważaniu
wszystkich oceniał w jednym zdaniu
w ten sposób każdy jego kulturze zadał kłam

Miałkie słowa wartość miały mniejszą niż spam
smakowały tylko jemu po śniadaniu
były mądre lecz w jego mniemaniu
aż któregoś dnia został z nimi już prawie sam

Gdyż prócz dwóch dworek- sztucznych dam
i królowej która jakby na wygnaniu
bo zaniedbywał ją w swoim posłaniu
nie było już nikogo nawet strażników u bram

Czas na morał który nasuwa się też sam
mądrzy władcy są zawsze roztropni
bo głupcy pozostają szybko samotni
kiedy człowiek dla nich wart mniej niż chłam

liczba komentarzy: 0 | punkty: 2 | szczegóły

Belamonte/Senograsta, 22 lutego 2025

Zaginione jezioro ( z tomu Boskie zaangażowanie)

Chyba już było (tom Boskie zaangażowanie). Nie, w profilu Belamonte nie ma. A może w Senograsta? Nie, w Senograście nie ma. Umiem znależć już profile. W menu zaznacza się użytkownicy i potem można tam szukać po nickach

matka po śmierci stała się światem a tata mną

dusza to oczyszczony duch

Bóg Ojciec przechadzał się z dzieckiem w ogrodzie
szukali czegoś, może nieśmiertelności
mijali góry ze ścieżkami wydeptanymi na szczyt
w objęcia nieb, między boskie pośladki lub w szczelinę piersi
stróżkę wiodącą potoki, kroki
a z błękitu mogli schodzić lustrzani ludzie, anielscy, niebiescy
i mijając te i inne portale róż, szaf, studni, pogmatwanych korzeni
szukali zaginionego jeziora dusz i duchów
matki, która była zawsze z nimi, ale nie umieli jej słuchać
więc szukali
wtedy teraz i potem

zostało jeszcze trochę dnia
jeziora zaginione gdzieś tam śpią dla nas
wstaje wiatr i zagarnia w swój obieg
zaplącz się w gąszcz, zaplocz warkocz
pochwyć świetlisty szlak, przejście dozgonnej wierności
limfatyczny monogram, kielich życia pij i truciznę
zaginionych jezior, krwi, opuszczonych sadów
gdzie dzikie koty szarpią jak piwonie
wloką się barwy ocen aż do nocy
wypuszczającej demiurgiczne sny
ścieżki płyną srebrzyście w kijankach i traszkach
do willi której już nie ma

do jeziora którego już nie ma
wsiąkło górą, dołem - zmartwychwstanie szalonej kąpieli
wśród pijawek sączących alkohol z pleców pijanego boga ze wsi
zdejmowaliśmy je razem

ludzie idą szlakiem fal atomowych
a ziarna jezior zasadzone w kręgosłupie trupa
przychylnością zaskoczą za jakiś czas

dzień pod koniec otwiera okna
jedźmy się położyć, kwiat paproci zerwać
porozmawiać z duchami ukrytymi w ogniu, wodzie
zielonej trawie i zieloności

mały ogień, mała woda, wszędzie ślady i możliwości
po wstęgach następujące materializacje, krystalizacje z tła
odciśnięty ślad dłoni ducha..

liczba komentarzy: 3 | punkty: 4 | szczegóły

ajw, 22 lutego 2025

to co widzisz nie jest tym na co patrzysz

zaopiekuj się sobą,
pachniesz smutkiem, który przysiadł
na ramieniu. maluje oczy
przygaszonymi barwami.
kolory ziemi rozpełzają się za horyzont.

przestań wchodzić w stare, wyblakłe pejzaże.
zaraz z drzew wybudzi się wiosna, wybuchnie
zielenią Veronesa, a my wciąż znamy się
tylko z reprodukcji.

mów do mnie,
słowami otwierasz przestrzenie.
wyczarowuję z nich niuanse,
by się nimi karmić,
kiedy znowu zamilkniesz.

________________________

liczba komentarzy: 13 | punkty: 8 | szczegóły

sam53, 21 lutego 2025

to wcale nie jest śmieszne

czy chciałabyś tę miłość kokardą przewiązać
kiedy dzień pierwszy z brzegu jak każdy ponury
nawet słowo gdzieś w środku ledwie drugie trąca
a ty duszą i ciałem bardziej kochasz góry

bliżej ci do wspinaczki po ostrych kamieniach
i do mgieł pełzających po krawędziach grani
bliżej dalej obłoków gdy dotykasz nieba
podpisując się wierszem z Łodzi do Pabianic

jak wysoko są słowa po które wciąż sięgasz
czy piękniejsze o wschodzie kiedy słońce wstaje
ile ciebie jest w kocham w codziennych zaklęciach
gdy dzień dobry przed nami to już Himalaje

liczba komentarzy: 8 | punkty: 6 | szczegóły

wolnyduch, 21 lutego 2025

Samotność

Wiersz jest ekfrazą do obrazu o tym samym tytule.
Niestety obraz był sprzedany lata temu i już nie mogę podać linku, by móc go przedstawić, a portal nie istnieje.

Wiem tylko, że autorem jest Ryszard Winczenko i dodam, iż był zadowolony z mojego wiersza.
Jest to obraz w barwach biało szarych,
z postacią siedzącą na krześle, z podpartą głową,
która wygląda na osobę w stanie depresji,
z pewnością mocno zasmuconą.

Sorry wcześniej pomyliłam imię Autora, nie Robert, tylko Ryszard i nie podałam jego nazwiska.
*******************************

Ręce w pięść ścisnąłeś przy schylonej głowie,
chcesz zagłuszyć w sobie wrogą myśl, co krąży -
gdy rozpacz na krześle siadła w ciszy obok,
ściany przerażone też zamknęły oczy.

Tylko wokół pustka i te mury grube,
których przebić dzisiaj sztuki nie posiadłeś.
Któż cię w niej usłyszy, kiedy sam się gubisz,
z duszą zaplątaną, co ugrzęzła w bagnie?

Jak się masz wydostać, jak wykrzyczeć żale,
kiedy w gardle niemoc szpony zatopiła?
Wszystko jakieś blade, w szarobiałej barwie,
tylko nicość wokół samotność owija.

I jak wrona kracze, co dziobie od środka,
wprost do ucha szepcze i rozrywa trzewia.
Odejdź, proszę. Zlituj się nade mną, rozstań!
Myślisz - Boże pomóż, mojej duszy przebacz.

Jeśli mi pomożesz, może się udźwignę
i ten ciężar, który przylgnął, plecy gniecie -
jeszcze raz odrzucę, myśląc, że możliwe
nawet grubą ścianę z czasem będzie przebić.

liczba komentarzy: 2 | punkty: 5 | szczegóły

wolnyduch, 21 lutego 2025

Mało /miniatura/

Gdy oddasz czas, powie - mało.
Oddasz serce - zechce zawału,
jak stracisz oczy - to zapomni
obrażony brakiem lajka
wśród wyznawców fejsbukowych.

Twój wirtualny znajomy.

liczba komentarzy: 4 | punkty: 5 | szczegóły

ajw, 21 lutego 2025

burgund za paznokciami

odpryskujesz jak kiepski lakier, a ja myślałam, że mam życie
ociekające kolorem. lekkomyślnie przestałam przebierać
w spojrzeniach napotkanych mężczyzn.

już tak łatwo się nie rozprowadzasz
- zastygasz w chwili. krew gęstnieje, kiedy wycinasz
językiem fragmenty naszej historii. w bitwie pod Magentą
wydrapuję resztki. burgund uwiarygadnia emocje.

nasycony mocnymi pigmentami nie licz na winylowy połysk
moich ust.

_______________________________________________

liczba komentarzy: 8 | punkty: 8 | szczegóły

sam53, 20 lutego 2025

kwantowo

budzisz się - pusta poduszka
i sen z którym nie wiadomo co począć
wiem życie nie jest idealne
a naszym myślom bliżej do siebie w snach
dłonie przekazują sobie nawzajem ciepło
spojrzenia szukają jednego punktu odniesienia
na ustach kwitną pocałunki
nie pytamy siebie o przyszłość gdy nadzieje w kokardach
.
byłoby zbyt pięknie
przejść się we dwoje wstęgą Moebiusa
nie wracać do przeszłości w zagiętej przestrzeni niedomówień
przecież miłość nie kończy się na pustej poduszce
gdy na wykrochmalonej pościeli
zaczynamy układać się

niczym słowa w scrabble

liczba komentarzy: 4 | punkty: 5 | szczegóły

Yaro, 20 lutego 2025

spiętrzyły się schody

na stosie marzeń z pełną głową
pędzą myśli niepokonane
rozważam nad każdą wybieram najzdrowsze
z gitarą na plecach
w plecaku słowa ubrane w małe sweterki

na ustach ciągle wiosna
choć zimnem ciągną nagie poranki
za drzwiami nie wiem kogo spotkamy
mało w kieszeniach sary
ale wystarczy na zabawę do siódmej nad ranem

spiętrzony trochę za nerwowy niepotrzebnie
świtem blednie nad stawem
dalej czekają schody
wspinam się na wyżyny zielonej koniczyny
na niebie jakoś jesiennie
puszczam nieudane dni w niepamięć

liczba komentarzy: 2 | punkty: 2 | szczegóły