Poezja

Marek Gajowniczek, 10 kwietnia 2022

Syreni śpiew

Lat dwanaście, jakby wczoraj.
Czasu szmat - nie był to raj,
lecz długie oczekiwanie
z "korony" złym rokowaniem.
.
Świat na głowie miał koronę.
Ramię igłą oznaczone
oczekiwało na test.
Nie wszystko jak było - jest
i nie wiemy co nas czeka?
Minął czas wiecznych narzekań
z zarzuconym doświadczeniem.
.
Słowom wrócono znaczenie.
Zezwolono nagłym zwrotem,
by zszedł z drogi na Golgotę
kraj już bardzo umęczony
przez dwie polityczne strony
wyrywanych murom krat.
.
Czasu szmat, a jakby wczoraj.
Wiele lat... Na spowiedź pora.
Nie na wieńce... i nic więcej,
z przypomnieniem: "Umyj ręce,
a unikniesz n-tej fali!"
Ludzie myli, bo się bali
nadejścia czasu bez życia.
.
Dziś się boją syren wycia
i stoją, jak przed Piłatem
zdolnym znowu zatrząść światem.
Znanym gestem umyć dłonie
z myślą o Armagedonie.

liczba komentarzy: 0 | punkty: 0 | szczegóły

Marek Gajowniczek, 10 kwietnia 2022

Wieniec

Kłaniaj się córko pomnikom,
tablicom, wieńcom, symbolom.
To dzięki prawdy unikom
Mniej dawne błędy nas bolą.
.
Historia chce się powtarzać.
Bardziej przeraża nas nowe.
Ofiara pragnie ołtarza.
Musimy pochylić głowę.
.
To nieprzerwany ciąg rocznic
ustawia szyk kalendarzy.
Stajemy przed nim samotni.
Nie wiedząc, co się wydarzy?
.
Najpierw partyjna elita
ekrany sobą przesłania.
O nic nikogo nie pytaj!
Kłaniaj się pomnikom! Kłaniaj!

liczba komentarzy: 0 | punkty: 0 | szczegóły

Afrodyta, 9 kwietnia 2022

Coś więcej

Cisza jak ropiejąca rana sączy twoją nieobecność.
Z nieludzką poprawnością zagarnia sny bez ciebie,

po przebudzeniu leniwie wsiąka w papierową skórę,
lecz wcale nie zmienia jej w aksamit.

Zjawiasz się jedynie wąskimi cieniami.
Przesadnie niewidoczne uwalniają bliski zapach,
który z każdą sekundą znika coraz większymi
kawałkami, mimowolnie upadam na kolana,

najgłośniej i najciszej przerywając dopływ świadomości.
Jeszcze przez moment słyszę wiatr, ofiarnie przesuwa
czarne chmury, później tylko myśl, gdzie jesteś.

liczba komentarzy: 3 | punkty: 6 | szczegóły

Atramentowy-nefryt, 8 kwietnia 2022

krótkie wyznanie

jestem
jaka jestem
brzydka
ładna
stara
młoda

nie wiem

działam pod wpływem

nie pytaj
dlaczego

i o mądrość
nie pytaj

liczba komentarzy: 8 | punkty: 3 | szczegóły

Marek Gajowniczek, 8 kwietnia 2022

Płacz i zgrzytanie zębów

Płaczcie ambony. Płaczcie chóry
Nad ofiarą dobra i zła.
Na nowy Całun czeka Turyn.
Na Ukrainie Pasja trwa!
.
Oślepły czernią domów mury.
Ulice z ludzi obnażone,
A pomniki tworców kultury
Chylą swe czoła przestrzelone.
.
Naród niosacy walki ciężar
Próżno wzrokiem szuka Szymona.
Nie pada. W potyczkach zwycięża!
Ginie wierząc, że śmierć pokona.
.
Płacz kryzysowa finansjero!
Płaczcie wielcy władcy narodów.
Otchłań otwiera się dopiero -
Widoczna jest Golgota Wschodu.

liczba komentarzy: 0 | punkty: 0 | szczegóły

drachma, 7 kwietnia 2022

pieśni wędrowne

pieśni gusanów z górnego karabachu i erewania
są jaskółkami tęsknymi w duduku melancholii,
w skrawkach ze wzgórz - zielonego orientu.
w księgach świętych opiewają serce góry ararat,
dni walki i chwały, i ten kamyk przydrożny
co nikomu nie był potrzebny też przywołują.

metalowy bębenek w którym biały kruk i gołębica,
serafiny nucą pieśń nad pieśniami.
poemat elegie miłosną z czarnego ogrodu,
domu który ma okno z widokiem na miasto.
w którym cherubiny niebiańscy kronikarze
rozdają dojrzałe arbuzy i winogrona darmo.

widziałem jak w przestrzeni stoku noe
na osiołku zmierzał do stóp góry potopu,
by uratować ród ludzki w dniu gniewu.
kobiece łzy urodzą dwie rzeki spośród
czterech rzek edenu, gdy deszcz
noc czterdziestą będzie tłukł o szyby.

myślę że stary brodaty bóg da się udobruchać
i rozjaśni niebo niemodną tęczą.
która ponoć już wierszom nie przystoi,
tak samo jak dziecku pociąganie za bujne
kędziory twojej białej brody.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 5 | szczegóły

Afrodyta, 6 kwietnia 2022

„Wenus przy lustrze” Rubensa

Zazdroszczę Wenus z obrazu Rubensa,
bez egzaltacji odsłania wypielęgnowane ciało,
od początku do końca wierne odbicie natury.

Nieskrępowane oczy błyszczą o wiele bardziej
niż świetlne refleksy wplątane w jedwabiste włosy,
lustro projektuje dobrze znaną twarz, przyciągając
śmiałe wejrzenia spoza płótna.

Odwrócona plecami chętnie wychodzi poza ramy
i nawet na chwilę nie spuszcza ze mnie wzroku,

genialnie czuje epokę, w której ascetyczna sylwetka
to alegoria śmierci a nie ucieleśniony dogmat.

liczba komentarzy: 4 | punkty: 5 | szczegóły

Marek Gajowniczek, 6 kwietnia 2022

Na końcu łańcucha dobroczynności

Na końcu łańcucha
nić życia jest krucha
i czasem zbyt łatwo się rwie.
Tam, gdzie się trzymamy
innym pomoc damy
i o tym na świecie się wie!
.
My groszem ostatnim
dzielimy się z bratnią
wyrwaną z matni duszą,
gdzie inni ostatnio
nie zapłaczą nad nią
i niczym się w Unii nie wzruszą.
.
W tej o życie walce
ktoś patrzy przez palce
i zbija kapitał na tarczy,
że także pomaga,
choć sam niedomaga,
bo wie, że dla wszystkich nie starczy.
.
I w piórka się stroi.
Krzyczy; "Najpierw swoich!"
Do wszystkich wyciąga prawicę
i budząc w nas Ducha
na końcu łańcucha
chce mówić o polityce.
.
Gdy kończą się dzieje
nikt już pewny nie jest
i usta ma pełne słodyczy.
Choć starym zwyczajem -
"Niech nie wie..." kto daje
i na żadną wdzięczność nie liczy!

liczba komentarzy: 0 | punkty: 1 | szczegóły

Marek Gajowniczek, 6 kwietnia 2022

Poker War Holding

Nie ma mądrych "po...i przed".
Jest paraliż O.N.Z. !!!
Dzisiaj Narody jednoczą
ogień z wodą mniej ochoczo.
Wracając do San Francisco
świat na głowie stawia wszystko.
Zamiast wpinać kwiat we włosy,
krzyk podnosi wniebogłosy,
że brak Radzie Bezpieczeństwa
rady na mord i szaleństwa,
bo oprawca jest w tej Radzie
przecząc prawu i zasadzie!
.
Pokój zastąpił niepokój.
Polityka "drobnych kroków"
grozi rozpadem sojuszy.
Świat już nie ma ludzkiej duszy
i miejsca w niej na sumienia,
kładąc pieniądz na zniszcenia,
jak miód na opraców ranę
prowadzących nas w nieznane.
Nie ma mądrych "przed... i po".
Nie ma zgody. Dobro - Zło
niczego ludzi nie uczą!
Strach wyciera łzy na Buczą.
.
Świat va bank o życie gra,
chroniąc przed tym, co już trwa?!!

liczba komentarzy: 0 | punkty: 1 | szczegóły

tetu, 6 kwietnia 2022

Z rdzawych chmur spadnie ciężki deszcz

Powiedz, że będzie dobrze, a roziskrzone niebo
przestanie odstraszać ptaki. Kilka z nich
spadło na balkon, nawet pies nie podszedł bliżej,
skulił ogon i wył, wył jak syrena. Nad miastem

chmury puchną od wyschniętych kości, czarna mgła
zabiera modlitwy, w gardłach zalega dym. Nie patrz tak!
tutaj wyrośnie ogród słonecznych kwiatów, kwitnących
o każdej porze roku. We wszystkich kierunkach

wiatr rozwieje pestki; będą jak krople krwi,
krwinki, krwiaki — czysta hemostaza. Pamiętaj!
zmiażdżone wkrótce się odrodzi. Mamy swoją historię
odnajdowania dróg. W rozerwanej przestrzeni

pomarańczowa kula, ścina głowy pełne słoneczników.

liczba komentarzy: 2 | punkty: 8 | szczegóły