Poezja

W otchłani nocy drgają odległe neony gwiazd… Na szybie otwartego okna
blask wschodzącego księżyca
― oślepia i rani załzawione oczy…

… chwieją się na ścianie gałęzie drzew, kołyszą…

Nakładają się cienie zapomnianych widm…

Przykładam ucho do chłodnego tynku, słuchając szeptów przeszłego czasu,
tych mikroskopijnych wzruszeń, ledwo wychwytywanych przez percepcję mojego umysłu…

… przepływają przed moimi oczami
drobinki kurzu, wirują…

Mienią się w kamiennej ciszy posągów,
niedokończonych popiersi, twarzy…
… nieładzie zardzewiałych młotków i dłut…

Wszystko okryte folią,

zatajone
przed
światem…

… królestwo ducha samotności...

(Włodzimierz Zastawniak, 2021-10-13)

***

https://www.youtube.com/watch?v=ZFtJ3hfw5TM