Poezja

Od­na­la­złem ob­ra­zy snu za­kro­pio­ne­go desz­czem. Pod­miej­ska
knaj­pa, wy­mow­ny gest pełen czy­stej, ka­wiar­nia­ne fusy
i roz­dep­ta­ny zamek z pia­sku, prze­ro­śnię­te wspo­mnie­nie.
Ła­twość ob­ra­ża­nia.

Po­wsta­ło już tyle słów, za­ce­ro­wa­no wy­my­sły Boga. Wszyst­ko,
co ko­cha­łem. Śmia­łaś się. To jedno pa­mię­tam. Uśmiech, który
po­wi­nien zabić, po­bu­dzał. Nie po­ma­gasz, gdy ślep­niesz.
Choć raz do­trzy­maj obiet­ni­cy.

Budzi się brzyd­ki, wy­plu­ty świt. Wraz z nocą spły­wa smak
po­raż­ki, sło­necz­ny brzeg nie jest al­ko­ho­lem. Zbie­go­wie z ulicy
dziw­nych trosk li­czą­cy każdy kamyk, zia­ren­ko pia­sku. Wokół
spa­lo­ne li­ście. Wy­cie­ram ta­bli­cę, by sfor­ma­to­wać
rze­czy­wi­stość.