Poezja

Na styku nocy i dnia,
gdy księżyc traci niebieską twarz,
skowyt wilków zwołuje watahę.

Samotny tur na prerii
racicą budzi twardą ziemię,
nie ucieka, czeka na cierpienie.

Wędrówka już skończona,
trzeba oddać wszystko znużone,
sycić posoką gardła spragnione.

Pozorna walka krótka - 
po uczcie na wielkim stole
zostawi kości śniegiem bielone.
-------------------------------
Zielone szlaki wiosną
wypełni ryk młodych bizonów,
gdy ziemia odsłoni drugą stronę.