Proza

- Wesołych Świąt! – wołał mężczyzna w ubraniu czerwonego krasnala, stojąc na rogu ulic Spokojnej i Cichej.
     Luis obejrzał go dokładnie, był wysoki i chudy. Biała broda odlepiała się przy lewym uchu, a strój wyglądał na jakby był o  trzy numery za duży i Luis pomyślał, że gdyby nie ten pasek w rejonie brzucha, całe wdzianko zsunęłoby się z niego w jednej chwili. Niemniej była to dość interesująca figura.
     Luis słyszał opowieści o przedterminowych świętych, które odbywały się w hipermarketach, ale zwykle uważał je za brednie. Dopiero teraz, kiedy trafił do wielkiego miasta, mógł się przekonać ile racji było w tamtych historiach.
     Usadowił się wygodnie w kawiarence naprzeciw. Zajął miejsce
przy oknie, zamówił kawę i spokojnie obserwował czerwonego krasnala.
     Dziwny święty uśmiechał się do ludzi, wyciągał z worka lizaki i wręczał je dzieciom, które miały na tyle odwagi, żeby zaciągnąć w jego stronę rodzica. Pytał wtedy, czy były grzeczne, chociaż zapewniał, że wie wszystko. Dlatego Luis zdziwił się, kiedy następnie zwrócił się z tym pytaniem do rodziców. Ci oczywiście, sterroryzowani wcześniej przez dzieci i obawiając się późniejszej histerii, odpowiadali: tak, były grzeczne. Po prostu aniołki, jak na obrazie Raphaela.
     Luis sięgnął pamięcią i wydobył replikę obrazu. Zemdliło go, kiedy pomyślał o tłustych amorkowatych bachorkach ze skrzydełkami od „Madonny Sykstyńskiej”. Zupełnie nie rozumiał jak można się zachwycać czymś takim. A jeszcze, kiedy uświadomił sobie, że te amorkowate istoty Raphaela mają przypominać bestie określane mianem „cherubów” ryknął śmiechem tak potężnym, że obecni w restauracji spojrzeli w jego stronę. Zignorował to skupiony na postaci czerwonego krasnala.
Pociągnął łyk kawy; skrzywił się. Z właściwych sobie cech była
jedynie czarna. A kelnerka zapewniała, że jest jak szatan – pomyślał z wyrzutem – najwyżej podrzędny daimon. Cóż, kawą się dziś nie nacieszy. Odsunął filiżankę z niesmakiem; I wtedy to zauważył. Czerwony człowiek wręczał prezenty dorosłym!
Nie byłoby w tym nic nadzwyczajnego gdyby nie fakt, iż prezent ten przypominał zwykłą kartkę papieru – w kolorze czerwonym.
Luis zaciekawiony przysunął się do szyby. Z tego miejsca nie mógł  dostrzec zawartości kartki, postanowił więc zbadać sytuację z bliska. Zapiął się wysoko, naciągnął kapelusz na oczy i wolnym, znudzonym krokiem ruszył w kierunku domniemanego świętego.
Mroźne powietrze uderzyło go po policzkach. To zabawne – zima, mróz, śnieg trzeszczący pod butami – w takich chwilach zdawało mu się, że może zmrozić swoją ciemną naturę i na powrót stać się aniołem. Pobożne życzenie. Po tylu wiekach niewoli w murach Pandemonium, zima wzbudzała w nim zapomniane już uczucia piękna. Piękna kojarzonego z czystością, której nie posiadał i wolnością, której nigdy nie zdobył.
Bawiły go bałwany z węglowymi oczami i pinokiowatymi nosami, a bardziej te z różdżką przypominające gorszą wersję Harry’ego Pottera.
     Rozśmieszały go zakorkowane ulice i ci śmieszni ludzie, którzy nie potrafili zrozumieć, że w taką pogodę miejskie środki transportu nie kursują. Zadziwiał go heroizm nielicznych, którzy z łopatą w ręku, próbowali dokopać się do samochodów. Podziwiał tych ludzi. Byli wtedy podobni do niego: próbowali walczyć z pewnym przeznaczeniem – zawsze walczy się z wizją klęski. Przynajmniej próbowali.
     Zwolnił. Czerwony święty pozdrawiał kolejnych przechodniów.
Ukłonił się Luisowi.
     - Wesołych Świąt! – powiedział wyjmując z worka kartkę.
     - Do Świąt jeszcze daleko – odparł Luis przyjmując prezent.
     – Poza tym nie wyglądasz na świętego od charytatywności.
     - To nowa moda. Stary styl – Luis chwycił go za szeroki skafander. – Dużo ćwiczeń. Elfy wymyśliły aerobik.
     - Przypominasz pogańskie bóstwo. A ja nie lubię pogańskich
bóstw – rzekł Luis i rzucił Mikołajowi nienawistne spojrzenie.
Człowiek zmieszał się i odpowiedział nerwowym śmiechem.
     - Nie, nie, nie. Święty. Jak najbardziej święty.
Luis zmierzył go wzrokiem. Podejrzenie wyraźnie odbiło się
na jego twarzy.
     - A zrób ho-ho – rozkazał.
     - Ho-ho-ho.
Luis pokręcił głową.
     - Zaśmierdziało pogańszczyzną. To musi brzmieć głęboko. Jeszcze raz.
     - HO-HO-HO.
     - Teraz lepiej.
Przebieraniec odetchnął z ulgą, przybrał pozytywny wyraz
twarzy i spytał
     - Co chciałbyś dostać od Mikołaja?
Luis zastanowił się. Właściwie nigdy nikt go o to nie pytał  
     – pewnie dlatego, że w Piekle nie obchodzono ziemskich  świąt. I nagle uderzyło go jak wiele rzeczy
znajduje się na jego liście rzeczy, które „chciałby dostać”.
     - Więc tak – odchrząknął – chciałbym rzędu dusz, władzy nad światem, w końcu pobić Michaela, Apokalipsy, takiej ze spadającymi gwiazdami, czterema jeźdźcami i w ogóle; co jeszcze? Pluszowego misia; demokracji w Niebie, anarchii na Ziemi, władzy absolutnej w Piekle, kolonii w Czyśćcu, mostu nad Jeziorem Ognia i żeby ktoś w końcu przebudował lewe skrzydło Pandemonium…
Mikołaj zamrugał kilkakrotnie.
     - Tak – wręczył Luisowi lizaka. – W takim razie zapraszam do nowo otwartego hipermarketu. Na pewno znajdzie pan coś dla siebie.
Z tymi słowami wycofał się pospiesznie i ruszył w kierunku najbliższego przechodnia.
     - Wesołych Świąt!
     Luis trzymał w ręku kartkę – ulotkę z pięcioprocentową zniżką na zakupy w owym hipermarkecie. Bezwiednie rozluźnił uścisk – wypadła; przyjaciel wiatr porwał ją nim zdążyła dotknąć ośnieżonego chodnika.
Długo wpatrywał się w cukierka na patyku. W oku zakręciła mu się łza – nie zauważył, (a gdyby nawet, nigdy by nie przyznał) że płakał. Czy to miało znaczyć, że te pragnienia nigdy się nie spełnią? A ten lizak? Miał być tylko nagrodą pocieszenia? Jakimś zastępstwem?
Pierwszy raz tej zimy poczuł się naprawdę smutny. Skoro marzenia się nie spełniają, po co w ogóle marzyć?