Poezja

 
Są takie cisze, których nie warto
przerywać. Chyba że szelestem
wiatru albo spadającą gwiazdą.
 
Być może mamy tylko słowa
na swoją obronę.
I kieszenie pełne symboli
blaknących nieustannie.
 
W końcu przychodzi pora na wzruszenia
ramionami, zbawiennym gestem.
Takie następstwo rzeczy, zwane także
wszechogarniającą ułudą.
 
Skoro zniewoleni rozumem wysychamy
jak kartki po deszczu.
Z rozmytą treścią.
 
Są takie cisze, których nie jesteśmy warci.