Pi., 30 lipca 2011
coraz więcej muszę czytać
by osiągnąć stan niedorzecznej zazdrości
i burknąć pod nosem
że do diabła, że do jasnej cholery
że skandal i totalnie muka
dlaczego sam tego jeszcze nie napisałem
bywa że w bezsilnym trzepocie
posiłkuję się każdym dostępnym rodzajem alkoholu
to po alkoholu robię się zazdrosny jak z nut
- zapytajcie moich kobiet niedowiarki!
ale zważ i dopuść prawdopodobieństwo ryzyka
że twój tak wypieszczony wiersz
albo twój tak ekshibicjonistycznie rozdarty wiersz
wzbudza we mnie barbarzyńskie instynkty
z elementarnego w swojej prostocie powodu
jestem niedopity przepity
bądź po prostu nie chcę dowidzieć tego
co niby gwarantowany podczas masturbacji orgazm
nadchodzi
its coming baby its coming
still still nothing
coraz więcej musi mi się chcieć
czytać między rozłożonymi na oścież wersami
coraz mniej na to
szans
jakbym był z impregnowanego drewna
więc szkoda twoich słów
nie podpalą
Pi., 25 lipca 2011
Mówią że to echo a słyszę jak śpiewa Radio mi śpiewa
tym głosem tak jakby już jutro miałby się ostatecznie
skończyć w jej gardle cały prąd napięć lub orgazm'n'roll
Zanuć to sosnom w norweskim lesie a klękną pokotem
polarne zorze zmatowieją w sepię więc chyba czas pleść
stos pogrzebowy lub gorzko topić fiord w kostkach lodu
Wciąż śpiew - hipnotyzuje mnie myślą mową synkopą
albo kuszącym zaniedbaniem Aż tak karmelowy to gwałt
że zbrodnią przeciw wieczności będzie mój palec w uchu
Pi., 23 lipca 2011
pani od polaka nigdy nie miała kryształowej kuli
a jednak zobaczyła wtedy moją przyszłość
w nagłówkach popołudniowej prasy plotkarskiej
nie chciałem grać zaświergolonego Kirkora
bo Balladyna była tłusta jak statua smalcu
a jej głupiej siostrze z nosa ciekł monstrualny gil
panika galopuje po skomplikowanych labiryntach
ale wybiera najprostsze rozwiązania więc położyłem się
na ziemi i zacząłem udawać zmarłego
jaka szkoda że nie będzie z ciebie pożytku dla sztuki
przepowiedziała pani od polaka i wymiękła
gdy gil roztrzaskał się na światłokopii ze Słowackiego
chłopacy niecierpliwie już wygwizdywali zza okna
wiedziałem że idziemy poćwiczyć strzelanie
z procy do żywego anonimowego mięsa
choć wolałbym do gwiazd
Pi., 12 lipca 2011
liczyło się na zmianę - tysiąc dwieście sześćdziesiąt cztery
kroki od rdzewiejącego gawra, gdzie usypiano tramwaje
by nawlec im na lato jaskrawe reklamy biura podróży "Błysk
w Żar". my też pędziliśmy wbrew nocy, z mantrami obietnic,
szeptanych w punkt G, naszym niedotykalskim Dulcyneom.
och, każda wówczas była fąfatal, w niewoli moralnych palisad,
do której ciągło trutni opitych wiarą we własną kasanowość.
tak. ufały nam całym ciałem, ale podbrzusza skuteczniej miękły
dopiero, gdy bliżej było nadodrzańskich bulwarów na dziko.
to tam najświeższa miłość, o zapachu wkręconej w palce trawy,
czepiała się podniebień, wiązała stopy gwiazdozbiorami
w pozbawiony fałszu uścisk, tłumiła garścią ciekawskiego wiatru
flażolety na krańcach języków. śmierć pieprzonym jednorożcom!!!
- parskały w kosmos Dulcynejki pomiędzy łykami młodszego wina.
nieskończoność zawsze ubywała zbyt przedwcześnie. raniło się,
gdy odbijaliśmy od już innych siebie. oj raniło, gdy oddechy
jak kręgi po wodzie - byle w dal, w oby bezpieczną płyciznę.
pamiętać tylko, żeby nie spojrzeć na przeciwległy zarys brzegu,
nie przebiec po przęsłach, nie przyrosnąć. wciąż za wcześnie.
baśnie i czerwcowe wschody słońca mają gorzkosłowne puenty.
prościej było stchórzyć pierwszym, a nie ostatnim tramwajem.
Pi., 1 lipca 2011
popas. tutaj myśli łatwiej wchodzą w szkodę, niż cielęta
oddane pod wyrozumiałą opiekę. to myśli głupich trzeba
upilnować, a nie Mućki by kogo aby nie pobodła. nazad.
będą się tak sączyć między łąkowym jazgotem gzów i trzmieli.
uleciałyby het w bezkresy, gdyby nie czujny świst baciska.
jakaż ich słodycz kusząca, a nie wolno. ci mówię, że nazad!
Łaciata żuje z wolna, trąca wilgocią w ramię, jakby strzegła,
by żadne nagle odkryte możliwości nie stężały w cokolwiek,
czego ciotka Aniela będzie się łapczywie czepiać po powrocie
do klitki trzy i pół na metr sześćdziesiąt. bez żadnego okna.
odmówi czuły pacierz nad kartoflanką, ochlapie oczodoły
i uspokoić życie tuż przed snem. okno się samo wymyśli
- jak te klechdy, które Aniela wyszeptuje smarkatym Gustlikom
poukrywanym w przerośniętych trawą okopach. nie jak te bajędy,
z telewizora, gdzie farbowany Szarik kręci piruety za ogonem,
zamiast warczeć na wyznaczoną do roli starej niemry. głupiś ty
kundlu! tylko przeszkadzasz marzeniom rozkłusować się po
nieznanościach. goń się do budy, albo zaprowadź krowy na rzeź.
Pi., 1 lipca 2011
w poprzednim wcieleniu
pokochałam pełnię
- Julia Jaz
to nie wilki lecz spasione kundle, z nimi niekoniecznie
drapieżnicy po drodze. wyjesz, szarpiesz, toczysz pianę,
ale łapa w łapę, jak chętna wadera w stadzie - na gwizd.
nozdrza w zwichrzony grzech. przychodzą, nienawidzą,
odchodzą, w pyskach świecidełka dla pierwszej lepszej.
choć instynkt pierwotny jeszcze cię jako tako prowadzi
po tropie - innaś niż wszystkie pokąsane przed tobą.
da się żyć z zapachem mokrego psa na sumieniu.
wyj a będzie współgrała niedorżnięta wataha samców.
czy sądziłaś że można się uzależnić od wrogiego
warczenia? upokorzonej sierść matowieje wolniej.
Pi., 11 czerwca 2011
sześćdziesiąt tysięcy poetów
to więcej niż niejedna armia
inaczej mówiąc te sześćdziesiąt tysięcy
to sporo mniej niż żądnych urugwajskiej krwi
na Maracanie podczas pamiętnego
finału Copa del Mundo 1950
więc
z jednej strony siła słowa
a z innej słowo o sile
trudno zdecydować
czy pójść na dno ze świadomością
czy popłynąć z prądem
bezwładnie i analfabetycznie
ja - kropla w pęczniejącym morzu
znajdę ujście w przeciętnym oceanie
i przeżyję pod prąd
jest nadzieja
ten słynny brazylijczyk
co kopał skórzankę tak bajecznie
że muchy zastygały z zachwytu
on umie czytać pisać i nosić garnitur
bez podpowiedzi
stać go na uśmiech rdzenną bielą
mnie stać na ratunkowe wuwuzele
bynajmniej
Pi., 10 czerwca 2011
poeci po pierwszej czterdziestce
ci to są dopiero zboczeni
piszą porno
a mówią że erotyk
piszą erotyk
a mówią że edukacja
i cmokaj im z ukontentowania
albo błyszcz upragnionym rumieńcem
to cię zalubią na sucho
z punktu widzenia tej
która musi później
to wszystko po nich czytać
całe szczęście
że jako tako piśmienni
póki w pauzach skrapla się intonacja
a samogłoski pęcznieją do skutku
jest nienajgorzej
niech się rano chwalą do luster
że opanowali triumfalny łuk
obie półkule
i punkt G z telemarkiem jak złoto
a to wciąż miraż miraż miraż
na jedenaście pustych liter
pierwsza ef
Pi., 2 czerwca 2011
błońska jest zazdrosna i mówi
ty to już mosoń masz za dobrze, wiesz?
ty nawet się nie zatrzymuj bo
peleton hien czyha na słabość, wiesz?
oto jest całkiem dziewicza przestrzeń,
ognisko miejsc gdzie hipotetyczne
płaszczyzny równoległe zwęźlają się
w splot origami albo uczuciowy hieroglif.
wierzyć czy ufać, trwać czy brać za blef?
już błońska wie co robi, pokazując mi
świeżo oswojone wersy - masz tu mosoń żyletę!
tnij, z twojej krwawej woli nie zaboli.
kiedyś strzeli mi z bańki hurtem.
podlipniak by mi tego nie zrobił - syknie
nad wodospadem juchy z czegoś
co dotąd było mi nosem do poezji.
Pi., 2 czerwca 2011
puls jak puls. krążymy, ale trzeba konsekwentnie
dopowiedzieć, że jednak dwuwymiarowe z nas owoce
bug w wyobraźni, kiedy tworzyła żałosny skrypt.
soliści z boskiego nadania? nie jest to dzień ósmy
wśród elektrycznej mgły, kiedy usta nam gorzeją
melancholią. ja pamiętam twoje niedojrzałe anonimy
o fobiach nad rozkapryszoną kołyską. gęstnieję
w słoną i niespodziewaną tożsamość, której ciało
pragnęłaś wchłonąć o czwartej prawie trzydzieści,
wierząc w z góry zafałszowany pretekst. było gorzej
- żyła zgorzel. oto kwitło ciało twoje. trele morele -
jakaż to nadzieja na oddech z toksycznie bliska?
wszystko byle nie cudza empatia. szadź i pukanie
tłumione od wewnątrz skorupy. ono wreszcie osobno.
Regulamin | Polityka prywatności
Copyright © 2010 truml.com, korzystanie z serwisu oznacza akceptację regulaminu.
Poezja
Proza
Fotografia
Grafika
Wideo wiersz
Pocztówka
Dziennik
Książki
Handmade
