Poezja

przyjemnie spacerowac w bieli
gdzie zieleń zgniła i umarła
zabierajac wszystkie kolory
w białych plaszczach stoją drzewa niczym wojska krzyzaków
broniace dostepu do swoich krain
nasze oddechy zamarzają
próbujac zapamiętać ciepłe obrazy jesieni
a ziemia śpi zaklęta
zastygla w bialych puchach
powietrze rzezbi znieczulone myśli
łamanym ruchem reki
obejmuję cię nieśmiało
niewiarygodne cieplo rozgrzewa od środka
niestraszny śnieg i zamiecie
gdy mam obok siebie ciebie