Proza

Uwaga: rzadki i pod ścisłą ochroną. Zazwyczaj siada cichutko przy barze, gdzieś na uboczu albo w kącie, i zwiesza nieśmiało główkę. Szybko musi barman przyjmować od niego zamówienie, bo ucieka przestraszony pijackim rechotem, czy nawet choćby gwarem rozmów. Nie lubi odgłosu brzęczenia kieliszków i szkła. Ciepłolubny, siada przy ekspresie (i ogrzewa się parą wodną) lub przy kominku. Nieśmiało zamawia czajniczek zielonej herbaty lub – jeśli akurat przyleciał z ciepłych krajów – mrożoną kawę. Swoje piękne, tęczowo mieniące się skrzydełka, chowa pod skromną, szaroburą sukienką lub dziurawymi dżinsami.
Wytrawny barman rozpoznaje Niepijaka Apollo natychmiast - po tęsknym i głębokim spojrzeniu oczu, których kolor zmienia się jak w kalejdoskopie - i delikatnie zagaja temat. Nie każdy jednak potrafi poprowadzić z nim rozmowę, bo łatwo go speszyć lub spłoszyć i w takim wypadku nasz rzadki gość szybciutko dopija herbatę czy kawę i znika, by już nigdy więcej się w tym barze nie pojawić.
Pamiętajmy jednak, że nie wolno jednak zbyt długo wpatrywać się w jego oczy, gdyż konsekwencje mogą być nieobliczalne i grożą niebezpiecznym uwiedzeniem barmana. Niepijak Apollo potrafi bowiem zauroczyć opowieściami z dalekich krajów i światów innych niż nasz.
Interesujący i rzadki jest nie tylko dlatego, iż pochłania książki, pisze dziwne i niestworzone historyjki, maluje albo rzeźbi tudzież ćwiczy w samotności swoje małe rólki teatralne – ale przede wszystkim z tej przyczyny, że spija głównie herbatę lub soki. Wszystkich zadziwia trudny do uwierzenia fakt, że Niepijak Apollo raczej brzydzi się alkoholem. Niektórzy twierdzą, że dzieje się tak dlatego, że aby wprowadzić się w bajkowy nastrój wystarczają mu jego cienkie herbatki. Lub też – jak twierdzi część badaczy – kontemplacja zachodów słońca. Dlatego tak rzadko widuje się go w mrocznych, gotyckich piwnicach Undergroundu.