Poezja

 
na dłoni okrągły stół
gdzie smutki mieszają
widelcem herbatę
na podłodze
życie leży brzuchem
do góry
posapuje nakryte nogami
palców rozproszone
podwórka próbują
 wychwycić moment zagęszczania
 
kryształki cukru głośno
rzucają się na oślep