Poezja

Czas splata słowa; jak gałązki zieleni
tonącej w przestrzeni,
świata doczesnej troski,
która nie zniszczy Miłości.

Powiew lekki wiatru dnia,
rozkołysać pragnie szumem
myśli dobro dla dróg czystych;
prowadzących wprost do szczęścia.

Roztańczonych zmysłów błękit;
kroczy uczuć ścieżką; cudów
dzieci dnia pragnących Życia,
w Sercu Prawdy Odkrycia.

Światłość tańczy w cieple słońca;
niewinnością piękna mocy
siły białej naszej wiary,
by ją w sercu nosić.