Poezja

kiedy Jolka mlaska, zapominam
oddychać.zawsze byłam dziwna:
oddzielam kaszę od sosu, taka mała 

zemsta świetlicowej na córce komunisty: 
nałożyć jedno na drugie, wymieszać, podać 
wrzące, a (tylko) Jolce dać possać iryska. 

na razie mam za długie ręce, nogi, 
włosy obcięte za krótko, wciśnięte okulary 
głęboko w kieszeń. wstydzę się. i jeszcze

urosną mi piersi, i zostanę jak one,
kolejną suką z cieczką. zjeżdżamy 
na sankach przy kurnikach. 

mała górka, jedno ostrze. metal. 
znowu szpital. mama płacze. to, co 
pamiętam rzadko bywa mało czerwone.

z cyklu  "z Jolką"
http://www.supershare.pl/?d=5798F6CC2
czyta Wanda Szczypiorska