Poezja

To jest zwykłe zniewolenie.
Ugniatanie szarych mas
i wielkie puste przestrzenie
na których zgubił się czas.

Skrawki lądu - plastry miodu
na bezkresnym oceanie
to ostatni brzeg narodów
i ostatnie ich mieszkanie.

Długousi, krótkousi
nie chcą wspólnie się ułożyć.
Nie tak łatwo wolność zdusić.
Nie tak łatwo będzie pożyć.

Czas przewróci ich posągi.
Groźne twarze skryje ziemia
na łukach dalekich orbit
pozostanie pył istnienia.

Nie pomogą Termopile
opór i determinacja.
Wszystko potrwa tylko chwilę.
Przepadła manifestacja.

Niemożliwe - jest możliwe.
Ziemia to bezkresna woda.
Plastry miodu chybotliwe.
Słodkie życie. Jednak szkoda.