Poezja

Ciężka chmuro ołowiana
z pomarszczonym czołem, 
niepokój budzisz od rana.
Za zły znak cię wziąłem.
 
Była już pogoda szklana
i grad i ulewa.
Ciężka chmuro ołowiana
oszczędź stare drzewa.
 
Z twego cienia świat się zmienia
w angielską pogodę.
Nacisk jest nie do zniesienia.
Wicher poszedł przodem.
 
Poprzewracał ściany, mury.
Nie oszczędził płotów.
Bez umiaru, bez kultury,
narobił kłopotów.
 
Wobec ciebie, co tu gadać -
jesteśmy bezradni.
Jeśli musisz już gdzieś spadać -
na hybrydę spadnij. 
 
Nie chcemy nowych porządków.
Oszczędź stare drzewa.
Grzmisz, że nie będzie wyjątków?
Jak się ciebie nie bać?