Poezja

Pierwszy szron. Teraz on
ścisnął. Chce wszystko wybielić.
Ludzie pewnie zapomnieli,
że się znowu zjawić może.
A na dworze, o tej porze
wiosenna była aura.
Ptaszki obrastały w pióra,
i nie zwracał nikt uwagi
na szereg gałęzi nagich,
kompletnie ogołoconych.
Każdy był zadowolony,
że słoneczko ludziom sprzyja,
a na twarzach się odbijał
uśmieszek zadowolenia.


Jednak wczoraj więcej cienia
przynosiły siwe chmury
i dzień stawał się ponury.
Coś zmieniało się w pogodzie,
ale media jeszcze co dzień,
w narodzie podtrzymywały
obraz kilku dni wspaniałych
z ciepłym powiewem sukcesu.
W pewnej grupie interesu
wiedziano, że chłód nadchodzi,
lecz do ludzi nie dochodził
żaden sygnał o problemie.
Jesień blaski ma i cienie,
a prognoza wciąż przesłania
możliwości załamania.
Nagłych zmian - niespodziewanych.


Szron i chłód w miastach rozgrzanych
przetargami kolalicji,
obietnicą inwestycji
i perspektywą dochodów -
mógł być szokiem dla narodu
i zmrozić oczekiwania.
Gdy krajobraz mgła przesłania,
a od świtu skrobać trzeba,
chłod powrócić łatwo nie da
do radosnego nastroju.
Szumidło nie da spokoju
także cichym gabinetom.
Szron za oknem to już nie to,
bo już nawet niebo czyste
wydaje się nieprzejrzyste. 
Pokrętnych doniesień ton
w uszach brzmi. Zawinił szron!