Poezja

Szeroko rzeką rozlał się czas.
Jeszcze nie my... jeszcze nie nas,
ale dokoła pustką powiało.
Było nas wielu. Kilku zostało.
.
Pokoleniowe osamotnienie.
Rzutem na taśmę ostatnie tchnienie
wciąż powstrzymuje ciekawość świata.
Myśl algorytmu wciąż szuka w datach.
.
Sąsiad był młodszy - Świąt nie doczekał.
Los niejednaki, a czas jak rzeka
płynie wciąż wartko. Powrotu nie ma.
Młodość to życie. Starość - ekstrema.
.
Do aktywności rząd próżno wzywa.
Nadmiar emocji w starczych porywach
utrudnia tylko utrzymać drzewce,
gdy zawieszenie zawieszeń nie chce.
.
Codzienna walka na wyniszczenie
chęć osłabiła i pokolenie
głosu zabierać nie ma ochoty,
ale chce wiedzieć - Co będzie po tym?