Poezja

Żyje się... żyje,
ale czas goni.
Uciska szyję
i w uszach dzwoni.
Wciąż wyczerpując -
zmniejsza potencję
sztuczną budując
inteligencję.

* * *
Rozum się godzi.
Ciało nie czuje,
a czas nas zwodzi -
wiedzę przejmuje
i programuje
przyszłość nieznaną.
Nie obiecuje,
że dobrą zmianą
zastępcze będzie
"życie po życiu".
Zawsze i wszędzie
tworzy w ukryciu
świat wirtualny,
jaki nas czeka.
Cyfrowy, zdalny
zapis człowieka.
Blaski i cienie.
Dobro i zło.
Radość, cierpienie...
I TO JEST TO!