Poezja

w piątek trzynastego września
długo patrzyło na mnie lustro
rozbite na siedem lat nieszczęść

dwa dni później
włosy stanęły dęba

przyszłość kreśliła się
jasno w najciemniejszych barwach
nakręcając groźną spiralę
negatywnego myślenia

poległy dziesiątki marzeń
kilkanaście zostało rannych
resztę posiałam w bólu i rozgoryczeniu

kiedyś zbiorę plony

dzisiaj jestem ziarenkiem piasku
chwytającym się desperacko
konia na biegunach z drewna
płynącego z prądem