Poezja

z ust matki moje imię brzmi jak odgłos. przywołuje mnie 
ciszej. nie używa dłoni, nie rozchyla ramion. czeka.
jakby zobaczyła mnie po raz pierwszy. nie potrzebuje
wspomnień.

siedzimy przy drodze. rozplątuje gniazdo, szukam dzieci. 
jedne przypłyną, innych przyniosą wieści.
gdyby modlitwa była melodią, Bóg wysłuchałby prośby.

nie jestem dobrą ziemią. możemy tak trwać wiecznie,
nic nie wzejdzie. ale z nią nikt nie czekał, dlatego niech
wierzy, że wszystko będzie. 

o wschodzie jej córka urodzi syna. odchodzi. 
jakby nigdy jej przy mnie nie było.