Poezja

to nie jest pora na pisanie temperatura osłabia instynkt
łatwo odsłonić braki w porcelanie a jeszcze święta  
kończą w kałużach tak powoli - nieuleczalne prośby 
oczekują na byle jaki opatrunek -  w nowy rok zawsze spada trochę śniegu
żeby dziecko posiedziało przy oknie nie wolno zostawiać dziecka 
trzeba wziąć je za rękę opowiadać historie
aż gorączka spadnie i oddech się umiarowi   

tym razem – bo tak - będę patrzyła jak dzielnie umiera
na wszystkie moje zimy uwolnione z łańcuchów rozebrane
z lampek i przestaniemy się bać chować w wierszach

to nie jest pora na pisanie lepiej zasnąć na grypę
bez obaw - nikt nie obudzi