berbelucha, 12 sierpnia 2012
mógłbym zaniknąć
jak płetwa
wężowa kończyna
bo i po co
świat się nie zmienia
noc
nie przechodzi w dzień aż tak gwałtownie
by dostrzec
własną śmierć
berbelucha, 11 sierpnia 2012
szybko
na drugą stronę
karspety światła kulką
potocznie
cię się do prania oczą
to taka czynność co jakby dżrenie
tylko że niemy nie
bo listkiem
berbelucha, 31 lipca 2012
się miota ładnie
w wewnętrzu kołacze
wczoraje na terazy jak plastik
przetapia
i mruczy chmurą nad kominem obszczanej kamienicy
jebnięta znów mordę
drze świat/d
czy
że żyje
berbelucha, 29 lipca 2012
świat jest rozproszony
bo mu pozwalasz
a wszystko jest jednym i tym samym
miłość
jedynym
rozpuszczony
w tabletce wody z magnezem
to takie gówno co się pije na kaca
że niby tak
a nie w zasadzie
kwas
ph
rh minus
radiohead
idiotyczna dyskoteka dla lalek
czyli my
w perukach
czy bez
inne kwiaty
zmartwychwstanie
pudełkowi
szmaciani
ukamienowani
ukrzyżo
chyżo
a ty jezu patrz
i szlochaj
do poomacku
się trzym
rozjebiemy rzym
berbelucha, 16 października 2011
nie ma cię tylko chwilkę
a kończy się prawie wszystko
światło cichnie
subtelnie dogaszając hałas ulic
rozrywa paciorki całości
obiecuje zmartwychwstanie
strzelając z knykci pozoruje istnienie
jawi się światem
tli
i gdyby nie to nigdy bym nie pomyślał
że można umrzeć
aż tak bardzo
berbelucha, 16 października 2011
Świat wypadł ze szczeliny.
Potoczył się trochę.
Przystanął.
Blisko mnie. Zbyt blisko
jakby. Chciał mnie zabrać
w swoje nieznane.
Wyjąłem linijkę i zmierzyłem odległość.
To już nie było pomiędzy, to już było
w.
berbelucha, 13 października 2011
mężczyzny
alkoholika
melancholika
zła
tak naprawdę to nie wiem co powiedzieć
nie to żebym się bał
będzie stosowne
czy poezją
nie miałem w życiu wielu kobiet
może zbyt krótko jeszcze
niby żyję
a może nie o to chodzi
staram się nie wyprzedzać na podwójnej
nie mam tatuaży
rzadko oddycham
a teraz próbuję się z wierszem
który nawet nie ma tytułu bo to pierwszy wers
a do poezji mu się nigdy nie dotknie
rzadko piszę w ten właśnie sposób
bo nie ma o czym
nic się nie dzieje gdy się żyje tak że się nie
.
za oknem nie ma już okna
nie ma już nawet tego co przed nim
choć w zasadzie nic nie rozdziela
powietrza
gestykuluje rzęsami próbując znaleźć język z wszechświatem
ćwiczę sztukę pisma o pustce
drżenia
kłamstw
wolframowych pokręconych drucików
tak
ktoś ponoć to wszystko już odnalazł
zdefiniował i zapomniał
na kurwa szczęście o ile istnieje
siedzę więc
nie moi szefowie piją wódkę
ja patrzę choć bym z chęcią też
ale tak sam
to takie zwykłe
żadne uroczyste
(piwo
jest bardziej samotne)
a jezusy patrzą
ale nie myślą
bo nie muszą
że niby o czym
niby po co
jak długo można tak wisieć
nad drzwiami uświęcać domy
dawać władzę kaznodzieją
burzyć spokój
.
poznać kobietę która chcę cię poznać
mieć w sobie twoje dłonie
całego
mamę
całą świtę własnego jestestwa
przy czwartym piwie zgubić się w tym wszystkim niczym
skazać maryję
za nierząd
Regulamin | Polityka prywatności
Copyright © 2010 truml.com, korzystanie z serwisu oznacza akceptację regulaminu.
Poezja
Proza
Fotografia
Grafika
Wideo wiersz
Pocztówka
Dziennik
Książki
Handmade
