Dziennik

siedzę przy oknie

mkną nieskończone perony
za nimi w smugach mienią się cienie
gejzer wszechświatów
majdany cuda androny
te białe kruki
o których niczego już się nie dowiem
 
jest moja stacja
 
dlaczego teraz jak to możliwe
znikły terminy zgubiłam wątki
boję się szyby
wciąż nie wiem jak mieć nadzieję
czy ktoś tam czeka
 
i co o sobie opowiem