Poezja

Oni to para nasycona
I życia im zostały ścinki
Bo nie będziemy wiecznie młodzi ***



zaczęli boso
od nowa w pierwotnym ogrodzie
dłoń w dłoni

zapłonęły ognie

błękitne światło wymiera
na czas rozmów i domowych praktyk
do utraty tchu - pikantnie

wydobędzie nutę Wysockiego
spalone mosty - żelazne
dźwięki
paraliżują wszystko co istnieje

odpadają jak tynki
w starych domach
uczą się sypać
nikt nie pyta
o kostki cukru

Mów do niej, że jest ciągle młoda
Tylko jej suknie wyszły z mody***

trudno być lirycznym
kiedy Florek nad głową****
lepiej milczeć

A przecież mi żal, że tu w drzwiach nie pojawi się Puszkin**


*J, Tuwim
** Bułat Okudżawa
*** Jan Wołek
**** wiese