Proza

 
 
Gdybym był nauczycielem kreatywnego pisania, katechetą, polonistą – gdym w ogóle kimś był – zadałbym uczniom literackie ćwiczenie. Poprosiłbym o napisanie opowiadania, wiersza, libretta – do wyboru, na temat słów:
 
Kiedy chcesz wyciągnąć współtowarzysza z błota, musisz się trochę ubrudzić.
 
Studenci zaskoczyliby znajomością życia, bagażem doświadczeń. Zaciekawiliby. Obróciliby myśl, sentencję na wywrót, jak kożuch baranicą na wierzch. Opisaliby błoto. Tu można popisać się dekadencją. Kiedy chcesz wyciągnąć współtowarzysza z błota... strach pomyśleć, jakiego błota. Seksu, długów w banku, podrobionych dokumentów, toksyn. Nie chcę tego, obym się tego nie naczytał. Musisz się trochę ubrudzić –druga część sentencji daje przestrzeń i czas na heroizm. Heroizm jest w młodych ludziach. Heroizm – cecha niezależna od niczego, przypisana do młodości, jak skrzydła do aniołów.
Oceniłbym prace w jednym aspekcie. Pominąłbym teksty o błocie – seksie, długach w banku, podrobionych dokumentach, toksynach dziedziczonych i produkowanych w nowych związkach. To mnie nie ciekawi. Nikt nie zaskoczyłby mnie, aż takim błotem, z którego nie można by wyciągnąć współtowarzysza. Mam taką nadzieję – zna mnie pani – naiwny jestem. Największym błotem w jakie człowiek może wpaść, i z którego najtrudniej człowieka wyciągnąć – to samotność. Ale młodzi ludzie jeszcze o tym –mam taką nadzieję –nie wiedzą. Wysoko punktowałbym teksty, w których rdzeniem byłby opis, charakterystyka owego współtowarzysza. To znaczy chciałbym, żeby autor-student potencjalnemu czytelnikowi zaaplikował taką empatię, żeby czytelnik sam chciał wyciągnąć owego współtowarzysza z błota. Czytelnik ma rzucić papier, który czyta, wskoczyć w buty i w samej koszuli ma wybiegnąć w miasto, by najszybciej jak to możliwe, odszukać owego współtowarzysza w błocie, i przyjść mu z pomocą.
Pozostaje kwestia ubrudzenia się przy wyciąganiu współtowarzysza z błota. Najwyżej oceniłbym pracę, w której autor-student w ogóle by o tym nie wspomniał.