Jenny - Poezja

Jenny, 21 lipca 2012

Alicji II

z twoich nadgarstków mogłam wyczytać każde odejście i powrót
jednodniową śmierć która była zbyt długa żeby przeczekać ból i
zaparzyć do niego kawę albo przyćmić brak sensu łykiem wódki

na żebrach miałaś wyrzeźbione słowa przepowiedni. życie
stawiając na jedną kartę dawno przed tym nim ktoś powiedział
sprawdzam. pasjami nadając słowom nowe niepojęte znaczenia

mówiłaś że trzeba nauczyć się odchodzić zanim miejsce wrośnie
w nas a my wrośniemy w miejsce - cierpienie ograniczając do
minimum. wąskiego kręgu w którym jest zbyt ciasno na dom. dzieci
a nawet psa - jakby brak możliwości straty przynosił ukojenie

liczba komentarzy: 2 | punkty: 18 | szczegóły

Jenny, 11 kwietnia 2012

w odpowiedzi na wielokrotnie zadane pytanie

niczym kobieta z obrazu Salvadora D. patrzę z zewnątrz
na swoje nagie ciało które nie przypomina architektonicznego
odbicia z trzema kolumnami i fioletowym niebem

niebezpiecznie wiszącym nad głową

z Galą łączy mnie jedynie to że gdzieś pomiędzy żebrami
ukrywam miniaturową postać uwięzioną w klatce a kolorowe
tabletki mi w tym pomagają

wieczorami chowam się za płótnem. odpowiadam pytaniem
na pytanie i uparcie twierdzę że eskapizm jest zbawienny - wiem
tobie to wcale nie przeszkadza może jest tak że ładna buzia i
duże cycki rekompensują wszystko łącznie z drobnymi defektami psychicznymi

dla własnego bezpieczeństwa darujmy sobie dalszy spacer po torach

liczba komentarzy: 1 | punkty: 16 | szczegóły