Poezja

z niedomkniętych rozmyślań prosto znad zamkniętych
okien mrugnięciem powiek szybszym niż przeciąg
pamiętam tylko tyle że krajobraz
bez świateł w tunelu będzie co ma byća blizny pozostają
na dotyku zachciało mi się że będę szczęśliwy
ot tak po prostu jak to zwykle w bajkach

szeptałaś na ucho z dziewiątego piętra
opowieści z kredensu nad przepaścią szuflad
był słowik i pieśni półkrwi pełne trelu o zdradzie pomiędzy
skrzydłami krążę teraz jak ten strach na wróble
ubrany w łachmany ale z dziarską miną
kiedy przede wszystkim planowałem radość
odstraszasz rozkosz w nierozliczonym umyślnie
mówię dosyć jedynie sercu zawdzięczam to że jestem
ktokolwiek widział ktokolwiek wie ten skrzyżowany ucieczkami
w szarość ubiera mnie w ciebie po raz ostatni

pociągałaś za sznurki pełna z konieczności
pieszczot i zdjęć ukrytych w portfelu
skrzętnie jedwabnych chusteczek zapłakanych nocą
przywłaszczeniem bólu ogromnie z pustych ramion
opowiadanie o wymyślonejw świecie absurdów genetycznie
naiwność_
osadzony na gabicie wyróżniam się zamachowymi ruchami