Poezja

Słyszy pan, panie Anderson?
To odgłos nieuniknionego.
                                           Wachowscy

 
Z wód płodowych po ślady maszerujących na przestrzeni
pukania i węgla. Widok z namszczonych pięter i kilku więcej wartych głosów
dociera w cieśniny zbiorów.
 
Brat który nie pamięta mego imienia niesie na ramieniu lustro. Mogę
łapać jego zepsute powietrze. Dni wciąż igielne i noce jak rozbite planety.
 
Jakimś cudem sztukmistrz rozdaje ogień. W domu
wybucha kolejna wieczerza.